"W stronę Bacha" Piotra Borkowskiego już w druku!
Drodzy Czytelnicy! 
Utwór "W stronę Bacha" jest poetyckim meta-tekstem o opowiadaniu historii, który powstał w trakcie prac nad scenariuszem filmu Pawła Pawlikowskiego o Janie Sebastianie Bachu. Poemat ten stanowi zapis ćwiczeń współczesnego intelektu i wyobraźni pragnących pojąć i pochwycić fenomen: zupełnie zwykłe życie kompozytora i jego niezwykły owoc – muzykę. Kto ją pisze? Gdzie jest jej źródło? Skąd pochodzi sztuka, która wykracza pozaludzkie doświadczenie, jest ponad czasem, wydaje się ponad/poza światem i życiem, wymyka się intelektowi i wyobraźni? - między innymi takie pytania zadaje Eliza Borkowska, we wstępie do tomiku poety
Tym samym, Piotr Borkowski dołącza do naszego grona autorów/poetów
A któż nie poleca tej poezji?
Agnieszka Holland, Grzegorz Łoszewski oraz Paweł Pawlikowski!
Tomik można zamawiać już w naszym sklepie!
***
PIOTR BORKOWSKI (ur. 1972)Scenarzysta filmowy, wykładowca Uniwersytetu Humanistyczno-społecznego SWPS. Jako scenarzysta debiutował filmami zrealizowanymi we współpracy z Bartkiem Konopką, najpierw krótkometrażową „Trójką do wzięcia” (2006), a potem pełnometrażowym „Lękiem wysokości” (2011). Współtworzył lub wspierał inne debiuty reżyserskie w Studiu Munka [„Dzień kobiet” (2012), „Dół” (2014), „Na dystans” (2015), „Mam na imię Julita” (2017)]. Pracował przy kilku projektach filmowych Pawła Pawlikowskiego, w tym przy scenariuszu „Zimnej wojny” (2018).
"Hotel Wielkie Prusy" Bohdana Kołomijczuka w obiektywie i recenzji Piotra Kopki z Literatura Sautee
Tutaj cała recenzja 
http://www.literaturasautee.pl/kolomijczuk-hotel-wielkie.../
O tomie poezji Alana Migonia "Perła i cień" w pomorskim magazynie literacko-artystycznym "Latarnia Morska"
Drodzy Czytelnicy!
Miło nam poinformować, iż o tomie naszego poety Alana Migonia "Perła i cień" napisała red. Anna Łozowska-Patynowska w pomorskim magazynie literacko - artystycznym "Latarnia Morska".
Redaktor Anna Łozowska-Patynowska napisała m.in. tak:
"Alan Migoń poszukuje odpowiedzi na pytanie, kto lub co jest naczelną siłą stwarzającą świat i podporządkowującą powstałe na nim istoty brutalnym prawom. Jego metafizyczna wędrówka w nieznane przypomina miejscami filozoficzny dyskurs, przesiąknięty jednak niekanonicznością. Próba poznania, a może i poznania właściwości Absolutu, który, jego zdaniem, jest wszędzie, ale i nigdzie, okazuje się nadal próbą. Nieustane repetycje wzorów istnienia, ponawianie pytań trudnych i złudnych, nieustanne drążenie wątków refleksyjno-wizyjnych okazują się zalążkiem nieustannie udzielanej odpowiedzi, która jednak nie ma końca, choć posiada pewną prawidłowość i strukturę mentalną".
Cała recenzja:
Przypominamy, iż tom Alana Migonia dostępny jest również w naszym sklepie w zakładce - SKLEP.
O tomie poezji Andrzeja Kosmowskiego ,,ocean zdjął wiatr z moich żagli" w najnowszym numerze ,,Gazety Kulturalnej" pisze pan Stefan Jurkowski w swoim felietonie zatytułowanym ,,Poezja i wydmuszki"
O tomie poezji Andrzeja Kosmowskiego ,,ocean zdjął wiatr z moich żagli" w najnowszym numerze ,,Gazety Kulturalnej" pisze pan Stefan Jurkowski w swoim felietonie zatytułowanym ,,Poezja i wydmuszki". Serdecznie dziękujemy! Art Mundus partnerem działań promocyjnych Wydawnictwa Anagram!
Miło nam poinformować, iż do grona naszych Partnerów dołączyła Art Mundus, która rozpoczyna cykl ,,Spotkania w Słowie", gdzie:
,,Zgodnie z zapowiedzią otwieramy Art Mundusa na poezję i szerzej literaturę. Cykl „Spotkanie w Słowie”, będzie przestrzenią , gdzie nasi czytelnicy będą mogli znaleźć opowieści i opinie o poezji i literaturze. Będziemy wspominać, pisać i mówić o samych poetkach i poetach i poezji współczesnej. O tym działo się i dzieje w nowej poezji, która powstała w ostatnich 50 latach, ale zdecydowanie z ogromnym naciskiem na tu i teraz, na żywą poezję, która rodzi się dziś, w naszym czasie i której wciąż zbyt mało jest w naszym życiu. Będziemy także zapraszać do współpracy gości z szeroko pojętego świata literatury i kręgów około literackich".
Zapraszamy na stronę Art Mundus:
[Nowość wydawnicza] ,,Dziewczyny z La La Land" - Agnes Motti
Drodzy Czytelnicy!
Książka Agness Motti ,,Dziewczyny z La La Land" to debiut literacki autorki. Tym samym autorka dołącza do grona naszych autorów, a swoją książką otwiera nową serię wydawniczą Business and Life.
Jaki jest cel naszego projektu?
Wyeksponowanie i pokazanie innym historii ciekawych ludzi, które nie tylko są zapisem drogi zawodowej i życiowej bohatera (bohaterki), ale przede wszystkim pełnią rolę edukacyjną i są drogowskazem dla innych. Pokazują, że z każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji, jest wyjście i że warto walczyć o siebie.
Książki, które inspirują, motywują do działania, do zmian.
Szczegóły znajdziecie tutaj:
http://www.business-and-life.mozello.pl/
O czym jest książka?
Książka dostępna w naszym sklepie:
Agnes Motti – psycholożka, psychoterapeutka i trenerka. W 2000 roku pomyślnie przeszła pierwszą w Polsce rekrutację do prestiżowych linii lotniczych na Bliskim Wschodzie. Przez pierwsze 10 lat pracę stewardesy łączyła z pasją odkrywania świata i kultur. Jak sama mówi: był to również okres intensywnego rozwoju i poszukiwań własnej tożsamości. Wielokrotnie zetknęła się wówczas ze stereotypowym postrzeganiem stewardes. Obecnie prowadzi coachingi, terapie i szkolenia.
[Nowość wydawnicza] ,,Dworzec" - zbiór opowiadań Aleksandra Derkaczewa
Drodzy Czytelnicy!
Miło nam gościć w gronie Anagramowych autorów Aleksandra Derkaczewa, autora zbioru opowiadań, który niebawem zagości na półkach księgarń.
Książka już dostępna w naszym sklepie na:
www.anagram.com.pl w zakładce - SKLEP
http://sklep-wydawnictwa-anagram.mozello.pl/sklep/item/nowosci/dworzec---aleksander-derkaczew/
ALEKSANDER DERKACZEW jest autorem 25 sztuk teatralnych, granych (nie bez powodzenia) w teatrach nieprofesjonalnych. W prowadzonym przez siebie teatrze ResComica, poza pisaniem sztuk, reżyseruje i występuje jako aktor. Napisał też scenariusze do dwóch krótkich filmów pt. „Medalion” i „Wizyta” na międzynarodowy konkurs filmowy 48 Hour Film Project Poland. Popełni ponadto książkę pt. „Czarter i inne niepokojące opowiadania”.
,,U mnie w rodzinie nikt nigdy nie miał predyspozycji do tego, aby przepracować ze mną wszystkie złe emocje, które pojawiały się za każdym razem, kiedy przeżywałam traumę. Dla nich wszystkich to tylko złe doświadczenie, które zaraz się skończy, więc nie było tematu". - wywiad z Tolą Charak, nową autorką Wydawnictwa ANAGRAM.
Rozmawiała: Agnieszka Krizel (Recenzje Agi, patron medialny)
Tola Charak zahartowała się w życiu na przeciwności losu. Napisała trzy książki, by pokazać, ile w stanie jest znieść kobieta, dając do zrozumienia, że siła to nadrzędny pierwiastek charakteryzujący każdą z nas.
,,Spowiedź emerytki. 19 stanów świadomości" to jej trzecia opowieść i zupełnie inna perspektywa rzeczywistości, pisana przez pryzmat doświadczeń jej matki, ale pierwsza książka wydana w Wydawnictwie Anagram, która stanowi początek jej literackiej drogi właśnie z tym wydawnictwem.
O niezwykłych emocjach, troskach, życiowych zakrętach, bólu, cierpieniu, traumach przeczytacie w ,,Spowiedzi emerytki" autorstwa Toli Charak.
A.K.: Tola Charak to Twój pseudonim artystyczny. Kto tak naprawdę kryje się za Tolą Charak?
T.Ch.: Tola Charak to pseudonim literacki. Nie czuję, że jestem artystką, chociaż faktem jest, że słowa układają się w mojej głowie odgrywając swojego rodzaju show.
Kto tak naprawdę kryje się za Tolą Charak?
Mogę odpowiedzieć, że cała ja. Gdyby jednak przyjrzeć się dokładnie każdej literze z pseudonimu, to zbudowana jestem z pewnego rodzaju afirmacji:
T - traumatyczne przeżycia potrafią zmienić każdą cząstkę siebie.
O - omijanie niewygodnych tematów doprowadza do wewnętrznych frustracji na długie lata.
L - lakoniczne podejście do trudnych spraw jest tylko zbyt cichym wołaniem o pomoc.
A - ambicja bycia kimś lepszym zawsze ma racjonalną podstawę.
C - co nas nie zabije, to nas i tak osłabi. Czy to w relacjach z innymi, czy to w relacjach z samym sobą.
H - hieny zdarzają się w każdej relacji, nawet tej najbliższej.
A - alternatywny świat, który sobie stworzyliśmy, może być gorszy od tego, co prawdziwe.
R - racji ludzi można wysłuchać, niekoniecznie się pod nimi należy podpisać.
A - asekuracja zawsze jest dobrym pomysłem.
K - koniec jest zawsze jakimś czegoś początkiem.
No i wyszedł nam obraz tego, co w sobie chowam. Traumy, niewygodne dla wielu tematy, trudne sprawy, ambicje, słabość po przejściach, relacje z bliskimi, relacje z hienami, asekuracja i... koniec, który w moim przypadku jest zawsze początkiem czegoś nowego.
A.K.: Skąd u Ciebie decyzja podjęcia się pisania?
T.Ch.: Może zacznę od tego, że przez 17 lat byłam w ciągłym ruchu. W najmniej spodziewanym momencie przyszła choroba. Pamiętam, jak odebrałam wyniki diagnostyczne i zobaczyłam podwyższone markery nowotworowe. Wtedy przed oczami pojawił się mój zmarły tata, który walczył z rakiem przez dziesięć lat i przegrał. Po pogłębieniu diagnozy, jedynym wyjściem z choroby było wycięcie macicy i jajowodów. Po raz pierwszy zderzyłam się z myślą o własnej śmierci. Kładziesz się na stole operacyjnym i myślisz, że możesz się już nie obudzić. Potem zderzyłam się z realiami podejścia różnych lekarzy do mojego bólu. Wmawiano mi, że symuluję. Wmawiano mi, że nie przepracowałam emocji stąd ból psychiczny stał się bólem fizycznym. Aż do momentu, kiedy obraz z USG wywołał okrzyk lekarza: ,,O Jezu!".
Następnie pojawiła się choroba zrostowa i praktycznie wszystko ze wszystkim w brzuchu miałam pozlepiane. Nikt nie chciał się podjąć uwolnienia zrostów. Powiedziano mi wtedy, że mój stan jest poważny i grozi mi niewydolność pokarmowa - albo zdążę znaleźć się na stole operacyjnym, albo nie.
Usiadłam. Z bólem. I fizycznym, i psychicznym.
Otworzyłam laptopa. Wyświetliła mi się pusta strona dokumentu wordowskiego. Ale ja wewnętrznie nie byłam pusta. Zaczęłam się przyglądać przeszłości. Chciałam dojść do teraźniejszości. Odkryłam, że ten ból, który teraz odczuwam, jest bólem po wielu przeżytych traumach.
U mnie w rodzinie nikt nigdy nie miał predyspozycji do tego, aby przepracować ze mną wszystkie złe emocje, które pojawiały się za każdym razem, kiedy przeżywałam traumę. Dla nich wszystkich to tylko złe doświadczenie, które zaraz się skończy, więc nie było tematu.
Już od dziecka nauczyłam się zakładać maskę: uśmiechniętej, silnej, niezależnej, samodzielnej...
I najważniejsze: Nigdy nikomu nic nie mówić. Nie panikować, nie uskarżać się, nie prosić o pomoc.
Pomimo tego zauważyłam, że jestem wrażliwa na krzywdę innych. Pierwsza by nieść pomoc. Pierwsza by wysłuchać problemów i możliwie skutecznie pomóc w ich rozwiązaniu. Pierwsza by uszanować.
Co dostawałam w zamian? Oczekiwałam akceptacji. Tak. Ja od zawsze walczę o akceptację.
Zaczęłam pisać. W przeciągu miesiąca powstał szkielet do mojej pierwszej książki ,,Trauma. 12 opowiadań o nienormalności w normalnym życiu".
W lutym 2020 przeszłam kolejną operację za pomocą noża plazmowego. Trzy godziny. Z wizją zakończenia jej na otwartym brzuchu, jak i mojej śmierci.
Oprócz zatroskanego męża, zatroskanego syna i jego dziewczyny oraz zatroskanej mamy nikt się mną nie zainteresował. Ani przed operacją, ani tuż po.
Cała reszta została we własnych bezpiecznych ramach. Żyła nadal własnym życiem.
Od rodziny, raczej, człowiek oczekuje wsparcia. Tak. Po to jest rodzina, by się wzajemnie wspierać.
A.K.: Trauma, Cielesność, Spowiedź emerytki - która z tych książek wycisnęła podczas pisania najwięcej Twoich emocji?Która z tych książek jest Ci bliższa?
T.Ch.: Nie będę oryginalna pisząc, że pierwsza książka jest tą, która jest najbliższa memu sercu.
I to ona wycisnęła podczas pisania najwięcej emocji.
Wchodziłam w takie zakamarki mojej pamięci, że wszystko odżyło.
Stałam się dzieckiem i jako dziecko mogłam teraz wykrzyczeć to, co inni bagatelizowali.
Stałam się młodą kobietą i jako młoda kobieta mogłam teraz wykrzyczeć to, co inni nie chcieli zobaczyć.
Stałam się kobietą, a potem dojrzałą kobietą i jako ta kobieta mogłam teraz wykrzyczeć całe to zło, które tak sprytnie przykrywałam pod maską uśmiechniętej i wszystkim życzliwej.
Trauma jest książką, której szkielet stanowią relacje rodzinne. Czyli najbliższe sercu.
W moim przypadku okazało się, że te relacje to pasmo traumatycznych doświadczeń.
Spojrzałam poza rodzinę. Wtedy zrozumiałam, że traumatyczne doświadczenia ocierają się skutecznie o moją cielesność. Stąd powstał pomysł na drugą książkę.
A trzecia?
Nie, nie jest to ratowanie relacji z mamą po tym, jak opisałam w ,,Traumie" to, co stało nam na przeszkodzie, by je chociażby zbudować. W ,,Traumie" łączyła nas miłość bezwarunkowa i tyle. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego nie łączy nas bliskość. Zaczęłam pytać.
Odpowiedzi pomogły mi stworzyć szkielet do książki ,,Spowiedź emerytki".
Potem mama płakała. Wylało się z niej wszystko to, co sama próbowała nam przez wiele lat pokazać. Że jest nieszczęśliwa. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z tego, że wewnątrz krzyczała. Całe życie i prosiła o pomoc.
A moja krzywda? Nieważne. To, co ona przeżyła i co nadal przeżywa, to jest dopiero pasmo traumatycznych przeżyć.
Nie potrafiłam jednak wejść w jej emocje. Jeszcze nie zbudowała się pomiędzy nami taka bliskość, abym mogła to zrobić. Stąd ,,Spowiedź emerytki" jest emocjonalnie lżejsza od ,,Traumy".
A.K.: Twoi bohaterowie zaplątani w fikcji literackiej kreują niecodzienną rzeczywistość, w elementach których wiele czytelniczek znajduje odbicie swojego życia. Który z bohaterów przysporzył Ci najwięcej problemów?
T.Ch.: Dla mnie to codzienna rzeczywistość. Czytelniczki podkreślają fakt, że znajdują w moich książkach opis własnego życia lub jego części.
Obecnie jestem na etapie, w którym ktoś nakazuje mi ponownie stać się szarym człowiekiem. Najlepiej takim, któremu należą się jedynie życiowe porażki. Ta osoba życzy mi braku odniesienia sukcesu na jakimkolwiek polu, w tym na polu autorskim.
Ten ktoś ma wiele imion. Ten ktoś to wiele postaci z moich książek. Ale oni się do tego nie przyznają, choć potrafią wypowiedzieć wiele złych słów przez telefon. Jeszcze niedawno były to rozmowy ze mną. Do niedawna zaczęli rozmawiać z moją mamą, pragnąc zapewne, aby zerwała ze mną wszelkie kontakty. Jednak mama jest silna, nie poddała się tej manipulacji.
Czy będą próbować dalej? Mój mąż mówi, że tak. Że nie odpuszczą.
Czy cokolwiek stało mi na przeszkodzie, by te wszystkie postaci opisać? Nie.
Myślę, że teraz tym bardziej nie będę miała skrupułów, by pokazać światu ich naturę.
Chociaż przyznam, że to do mnie jedna z tych osób napisała ,,jesteś bardzo złym człowiekiem".
Bo? Bo opisałam rzeczywistość, którą zanurzyłam w fikcji literackiej.
Trochę się to wszystko pogmatwało. Te postaci są przekonane, że to, co pojawia się w moich opowiadaniach, to ich biografia. I to jest właśnie bzdura.
A.K.: Co powiedziałabyś swoim bohaterom, jeśli spotkałabyś ich gdzieś przypadkiem?
T.Ch.: Pozwól, że wybiorę tylko kilka postaci, którym chciałabym coś powiedzieć.
Już Mężowi - kocham cię bardzo. Jesteś moim wsparciem i oparciem. Kocham cię za to kim jesteś i jakim jesteś. Kocham cię za wszystko. Kocham cię za nic. Kocham cię i dniem, i nocą. Kocham cię za twój upór i łagodność. Kocham cię za to, że otaczasz mnie bezpieczeństwem. Kocham cię za to, że akceptujesz mnie taką, jaką jestem. Kocham cię za to, że nie poddajesz się manipulacjom. Kocham cię za wszystkie twoje decyzje, bo zawsze są trafione. Kocham cię, bo ty mnie kochasz.
Słodki Syn - jesteś dla mnie największym życiowym sukcesem. Jestem z ciebie dumna. Bardzo. To, co sobie teraz mocno cenię, to przyjaźń. Miłość jest. W końcu jest to miłość bezwarunkowa. Ale wiem, że kochasz, bo to okazujesz. Zawsze. Dziękuję za wsparcie, chociaż to tobie należy się tego wsparcia o wiele więcej. Bo choroba, ale wiem, że jesteś samodzielnym i mocno zdyscyplinowanym facetem. I dajesz radę. A wybór życiowej partnerki to trafny wybór. Bardzo dobra decyzja. Wspieram was mocno.
Matka Rodzicielka - wiesz, że to co było, to przeszłość. Ja ją przepracowałam. Ty też. Zrozumiałam, że nic nie dzieje się bez powodu. Zrozumiałam, że w pewnym momencie swojego życia miałaś po prostu serdecznie wszystkiego dosyć. Dosyć zła wokół ciebie. Czy warto mówić o przeszłości? Już nie. Liczy się teraźniejszość i przyszłość. Zostałyśmy same. Nikogo poza nami nie ma. Wiem, że masz jeszcze nadzieję. Wiem, że matczyne serce nadal krwawi. A ja? Ja nie wiem jak mam ci pomóc. I nie szukam tej wiedzy, bo nie chcę. Nie chcę, aby ktokolwiek już cię ranił, stąd nie proś mnie, abym była tą mądrzejszą i znowu wyciągnęła rękę do zgody. Już tak było. I co? Wiesz dobrze, że to było na chwilę... Teraz chcę, abyś dobrze i pięknie żyła. Może za późno wyrażam to życzenie. Przepraszam.
Teścia siłacza pocałowałabym w policzek.
Z innymi postaciami porozmawiałabym o bieżących sprawach, nieważnych tematach, pogodzie. Z innymi, to znaczy z tymi, którzy mieliby ochotę ze mną porozmawiać. A wiem, że mają.
I pozostają "tamci".
Za każdym razem, kiedy zbliżam się do nich chociażby myślą, to jedyne co mam ochotę zrobić, to stać się dla nich niewidzialną. Przyznaję, że w głowie pojawiały się i pojawiają różne scenariusze. Od odwrócenia się na pięcie i odejściu w sobie tylko znanym kierunku, po wykrzyczeniu wszystkiego, co mam im do powiedzenia.
Z tym że ten ostatni scenariusz nie ma prawa się ziścić. Ja po prostu nie potrafię rozmawiać z ludźmi, którzy nie darzą mnie szacunkiem. Nie potrafię rozmawiać z cholerykami i nie potrafię rozmawiać z osobami, których cechuje bezwzględność.
I nie potrafię rozmawiać z ludźmi, którzy potrafią perfidnie zabrać szczęście innym oszukując najbliższe osoby. Czy to już nie cynizm?
A.K.: Jakie wartości, cechy najbardziej cenisz w swoich bohaterach?
T.Ch.: Patrząc na moich bohaterów to mamy kilka światów o które zahaczam.
Wszystkie postaci łączy jedno - konsekwencja.
Z jednej strony konsekwencja w dobrym tego słowa znaczeniu, z drugiej zaś, w złym tego słowa znaczeniu.
Tę konsekwencję widać w realizacji wartości, które ceni sobie każda z postaci.
Staram się przy tym pytaniu być obiektywna. Nierealne, aby mi się to udało.
Szanuję przecież tych, którzy mnie szanują.
Czy nie szanuję tych, którzy mnie nie szanują?
Nie potrafię nie szanować. Dla mnie to proste.
Wartości... Zdrowie, miłość, szczęście, przyjaźń, poczucie bezpieczeństwa...
Każda z moich postaci realizuje powyższe wartości, które i ja cenię.
Niektóre występujące w książkach postaci realizują swoje wartości, zadeptując moje.
Czy jest to cecha, którą cenię?
Nie. Nikt, ale to nikt, nie zasługuje na to, aby deptać po jego wartościach.
A.K.: Jakim mottem kierujesz się w życiu?
T.Ch.: To motto akurat mam wytatuowane: ,,Nic nie dzieje się bez powodu".
I tutaj mogę odnieść się bezpośrednio do wszystkich moich tytułów: Trauma, Cielesność i Spowiedź emerytki.
To, co stało się w przeszłości ma swój skutek w przyszłości.
Swojego czasu stawiałam sobie pytanie: ,,dlaczego moje dziecko zmarło?".
Nic nie dzieje się bez powodu?
W tamtym czasie mogłabym powiedzieć, że to pytanie jest po prostu głupie.
Ale nie ma głupich pytań.
Odpowiedź ma w sobie mój Już Mąż. Bez tego traumatycznego zdarzenia zapewne nie bylibyśmy ze sobą.
Kolejny przykład?
Gdyby nie choroba nie zaczęłabym zapewne wydawać książki.
I kolejny?
Gdybym nie napisała ,,Traumy" nie powstałaby ,,Spowiedź emerytki".
I kolejny?
Gdyby nie wołanie o refleksję, które znajduje się w moich książkach, nigdy bym się nie dowiedziała o prawdziwych intencjach pewnych ludzi.
Nic nie dzieje się bez powodu...
A.K.: Coś od siebie do czytelników:
T.Ch.: Każdy bałagan można posprzątać. I wcale nie chodzi tutaj o porządek w szafie.
Każdy, ale to każdy, potrzebuje czuć wewnętrzny spokój i balas w myślach, emocjach, słowach, wszelkich sprawach. To daje poczucie bezpieczeństwa.
Moje książki to nie psychologiczne poradniki, chociaż większość Czytelników podkreśla, że dzięki nim można pokonać najtrudniejsze życiowe zakręty, a także docenić siłę, która tkwi w człowieku. Siłę, by przetrwać.
Moje książki to nie biografie osób z mojego otoczenia, gdzie chce mi się udowodnić ten fakt, a potem na tym zbić kasę.
Moje książki to ja - Tola Charak.
Zbiór moich przeżyć.
Zbór moich emocji.
Zbiór moich myśli.
Zbiór moich fascynacji.
Zbiór moich antypatii.
Zbór moich doświadczeń.
Zbiór moich traum.
Zbór moich szczęśliwych chwil.
Zbór MOJEGO życia.
I można by powiedzieć, że to życie nienormalne. I tak jest. Stąd wszystko to, co odkryjecie na stronach moich książek wywoła u Was zdziwienie, śmiech, płacz, szczęście. Kogoś pokochacie, kogoś znienawidzicie. Tylko, że to wszystko zdarzy się w ramach czasu, w którym zdołacie przebrnąć przez strony moich książek.
A może wywołane emocje zostaną na dłużej?
Tak. To potwierdzone. Stąd powiększa się grono moich Czytelniczek i Czytelników, bo panowie też czytają. I co mnie wprawia w osłupienie, że są to mężowie Czytelniczek.
Wiem, że te trzy tytuły to tylko początek...
TOLA CHARAK
Urodzona 7.09.1975. Kobieta interdyscyplinarna. Przez ostatnie 17 lat Trener Biznesu. Jej życiową pasją, do czasu choroby, która wyeliminowała ją z dotychczasowego życia zawodowego, były szkolenia. Jak sama mówi: ,,Szkolenia zdecydowanie inne od pozostałych. Albo się mnie kochało albo nienawidziło. Na sali szkoleniowej 100% obecności, poza salą tyle samo".
Czas choroby wywołał emocjonalny rollercoaster. Stąd pożegnanie się z traumatycznymi przeżyciami w książce ,,Trauma. 12 opowiadań o nienormalności w normalnym życiu", pożegnanie się z cielesnością w książce ,,Cielesność", a próba rozgrzeszenia mamy w książce ,,Spowiedź emerytki''.
Książka dostępna w naszym sklepie internetowym:
http://sklep-wydawnictwa-anagram.mozello.pl/sklep/item/nowosci/spowiedz-emerytki---tola-charak-1/
[Zapowiedź] Fragmenty - Katarzyny Zwolskiej-Płusy
Książka będzie dostępna w naszym sklepie na:
„Wielowymiarowe, metaforyczne anafory unoszące prawdziwe życie w opowieściach Kasi Zwolskiej-Płusy, układają się w obrazy otaczającej rzeczywistości, którą autorka formułuje plastyką języka, bezpretensjonalnością i głębokimi refleksjami. Autorka odważnie stawia niełatwe pytania, odkrywa przed Czytelnikiem niezwykle dojrzały pierwiastek pulsującej kobiecości i dojrzałości w realnych problemach, przed którymi często staramy się uciec".
O poezji Marka Wołyńskiego ,,Mój labirynt" pisze Kinga Młynarska z Przeczytane.Napisane
Drodzy Czytelnicy!
Tak o tomiku Marka Wołyńskiego ,,Mój labirynt" pisze m.in. Kinga Młynarska z Przeczytane.Napisane:
,,Czytanie poezji Wołyńskiego jest zawsze jak intymne spotkanie z kimś bliskim. W tej konfesyjnej liryce podmiot wyznaje to, co skrywa głęboko w sobie. Powierza nam bowiem swoje sekrety, bolączki, nadzieje. Świat podmiotu to świat słów oraz natury – kruki trzymają w dziobach / kwieciste metafory / romantyczne epitety".
Całość na:
Tomik dostępny również w naszym sklepie internetowym na:
www.anagram.com.pl
Wywiad z Bohdanem Kołomijczukiem na kultura.poznan.pl
Fot. Z prywatnego archiwum autora.A książkę możecie kupić na:www.anagram.com.pl w zakładce - SKLEP LINK DO WYWIADU:
,,Porzeczkowy Josef'' w ujęciu M. Woźniak-Łabieniec
,,Miłosne Abecadło. The Love Alphabet'' Marka Wołyńskiego w ujęciu Przeczytane.Napisane
Drodzy Czytelnicy!
[Zapowiedź] Spowiedź emerytki - Tola Charak
Drodzy Czytelnicy!
Miło nam poinformować, iż do grona naszych autorów dołączyła Tola Charak, autorka ,,Spowiedzi emerytki'', która już po 25 lutego będzie dostępna dla czytelników.
,,Życie głównej bohaterki Zofii, to nieustanne pasmo dramatycznych, traumatycznych przeżyć. Kobieta niewiele doświadcza w nim chwil radości, czy szczęścia. Los bywa momentami zaskakująco okrutny. Ta książka to opowieść wypełniona troskami, łzami i bólem, zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Jednak, w tej opowieści, jak w lustrze przejrzy się wielu Czytelników. Uniwersalizm i wyjątkowo sugestywny język literacki, pozwalają na odczytanie emocji bohaterki i głęboką refleksję''.
Już dzisiaj także, zapraszamy do śledzenia fp na Facebooku, gdzie na bieżąco będziemy informowali o najnowszym Biuletynie literackim, w którym przeczytacie wywiad z autorką.
***
TOLA CHARAK
Urodzona 7.09.1975. Kobieta interdyscyplinarna. Przez ostatnie 17 lat Trener Biznesu.
Jej życiową pasją, do czasu choroby, która wyeliminowała ją z dotychczasowego życia zawodowego, były szkolenia. Jak sama mówi: ,,Szkolenia zdecydowanie inne od pozostałych. Albo się mnie kochało albo nienawidziło. Na sali szkoleniowej 100% obecności, poza salą tyle samo".
Czas choroby wywołał emocjonalny rollercoaster. Stąd pożegnanie się z traumatycznymi przeżyciami w książce ,,Trauma. 12 opowiadań o nienormalności w normalnym życiu", pożegnanie się z cielesnością w książce ,,Cielesność", a próba rozgrzeszenia mamy w książce ,,Spowiedź emerytki''.
Książkę można zamawiać w zakładce - SKLEP.
,,Czy współczesna poezja może pozwolić sobie na prostotę?'' - takie pytanie stawia Sylwia Kanicka w recenzji tomiku ,,Pod ciężarem skrzydeł'' Marka Wołyńskiego, na portalu pisarze.pl
,,Dla mnie problemem do rozważenia jest przede wszystkim to, w jaki sposób wiersze Wołyńskiego wpisują się w obecnie panującą modę, takie odnoszę wrażenie, na zaznaczanie swojego nowego sposobu pisania, na wyniosłe metafory połączone z wyszukanymi znaczeniami słów, czasami tak bardzo najeżone trudnościami w odbiorze, że wręcz niedostępnymi dla czytelnika. Być może słowo „moda” jest zbyt dosadne, ale obserwuje się obecnie taką właśnie dosadność, szczególnie w poezji. Oczywiście, to nie jedyna rzecz, którą zaobserwować można, to po pierwsze. Po drugie, nie mówię, że jest to złe, bo tak absolutnie nie jest. Ma to swoją siłę istnienia i przyciąga do siebie.'' - to fragment recenzji tomiku Marka Wołyńskiego ,,Pod ciężarem skrzydeł'', która ukazała się dzięki red. Sylwii Kanickiej na portalu pisarze.pl
Cała recenzja:
https://pisarze.pl/2021/01/12/sylwia-kanicka-czy-wspolczesna-poezja-moze-pozwolic-sobie-na-prostote/
Tomik dostępny również w naszym sklepie, także z autografem autora, na:
www.anagram.com.pl
O tomiku Marka Wołyńskiego "Pod ciężarem skrzydeł" - "Przeczytane. Napisane"
Drodzy Czytelnicy!
Dziękujemy za wszystkie słowa o naszych książkach :) Tym razem na portalu "Przeczytane. Napisane" o tomiku naszego Poety - Marek Wołyński "Pod ciężarem skrzydeł" pisze pani Kinga Młynarska. Dziękujemy!
Przypominamy, że tomik Poety (również z autografem) można nabyć m.in. w naszym sklepie internetowym ⬇⬇⬇
✔✔✔www.anagram.com.pl
***
Tymczasem, okiem "Przeczytane. Napisane":
„Pod ciężarem skrzydeł” opowiada o wszystkim, co nas otacza. O tym na co dzień niedostrzeganym, pomijanym, lekceważonym. Podmiot Wołyńskiego przypomina o cudzie natury, o zwierzętach będących wiernymi przyjaciółmi, a często też najlepszymi nauczycielami życia. Mówi, nie bez żalu, o współczesnych tendencjach, o swoistym zdziwaczeniu świata, gdzie nie dostrzega się drobnych gestów dobroci czy czułości. Sam też nie jest bez winy, zwierza się wszak, że i jemu – obok czynów „heroicznych” – zdarzają się i momenty ludzkiej słabości. Jednak ta niedoskonałość (paradoksalnie?) nas zbliża, być może to właśnie ona jest kluczem do zrozumienia drugiego człowieka, do akceptacji jego błędów i potknięć.
Link do całej recenzji ⬇⬇⬇
https://dajprzeczytac.blogspot.com/2021/01/pod-ciezarem-skrzyde-marek-woynski.html?fbclid=IwAR2CubzE3ppa4T8fy3T3i3IEK_XVSWVX1K7H-ekK4noORu7d6HIRZYwSIYI
"Pościg zaduszny" Harrego Dudy w ujęciu "Przeczytane. Napisane"
Drodzy Czytelnicy!
W przedświątecznym ferworze takie słowa cieszą duszę i serce wydawcy. Dzisiaj o poemacie Harrego Dudy "Pościg zaduszny", Kinga Młynarska z bloga "Przeczytane. Napisane" pisze tak:
"„Pościg zaduszny” to wieloczęściowy poemat, w którym to od naszej fantazji, otwartości i wrażliwości będzie zależeć jak poskładamy sobie prezentowane elementy. A od razu trzeba zaznaczyć, że rzecz to wcale nie taka łatwa.
Od początku mamy tu do czynienia z festiwalem nieokiełznanej wyobraźni. Harry Duda snuje swoją liryczną gawędę, rozpościera przed czytelnikiem niepokojące obrazy – sceny wywołujące napięcie, postaci-symbole, a to wszystko spowija gęsta, mroczna atmosfera. Poeta rozpoczyna od swoistego misterium. Zostajemy więc wtajemniczeni.
Świat poetycki „Pościgu zadusznego” zamieszkuje złe. Szatan (a ma on różne oblicza, czasem nawet dość przyjazne, na pierwszy rzut oka) spogląda tu swoim okiem plugawym na służbę Umarłych. Ci zaś na czarnych koniach tropią głównego (bo będzie ich tu kilkunastu) bohatera poematu – pestkę gnijącego owocu. Podmiot/bohater jest bardzo samotny, walczy z siłami mroku albo raczej broni się przed nimi. Nie ma ani chwili wytchnienia, nawet noc nie przynosi ukojenia – śni sen zły i pełen zła. Kim jest ów człowiek? Oczywiście niczego nie wiemy na pewno. Ze strzępów porozrzucanych tu i ówdzie informacji budujemy sobie jego postać i biografię."
Cała recenzja TUTAJ:
Poemat dostępny w naszym sklepie:
http://sklep-wydawnictwa-anagram.mozello.pl/sklep/item/poscig-zaduszny--/
Co kryje "Hotel Wielkie Prusy"? - Bohdan Kołomijczuk o swoim retro kryminale
Drodzy Czytelnicy!
Zapraszamy do lektury wywiadu Agnieszki Krizel z bloga Recenzje Agi, która jest patronem medialnym książki Bohdana Kołomijczuka "Hotel Wielkie Prusy", z samym autorem. Poniżej znajdziecie słowo od tłumacza książki - dr Ryszardem Kopidurą
Agnieszka Krizel (Recenzje Agi): Bogdanie. Niebawem polska premiera Twojego kryminału retro "Hotel Wielkie Prusy", nakładem Wydawnictwa ANAGRAM. Książka ukazała się już na rynku ukraińskim. Jak została przyjęta przez ukraińskich czytelników, jakie są Twoje nastroje związane z polską premierą?
Bohdan Kołomijczuk: Lwowski komisarz Adam Wistowicz – główny bohater powieści „Hotel Wielkie Prusy” – jest już dość znaną postacią literacką na Ukrainie. W ostatnich latach pojawiło się kilka tytułów, które łącznie tworzą spójną serię jego przygód. Wistowiczowi udało się zyskać sympatię licznego grona czytelników, które czeka na kolejną książkę, a później, co mnie szczególnie cieszy, dość aktywnie ją omawia. Oczywiście odczuwam pewną tremę przed debiutem w Polsce, ale po cichu liczę na uwagę i życzliwość również polskich czytelników.
AK: Skąd w ogóle pomysł na tę książkę? Dlaczego akurat kryminał?
BK: Pomysł, aby powstała ta książka nie należy do mnie, lecz do mojego poznańskiego przyjaciela Ryszarda Kupidury, organizatora znanego festiwalu „Ukraińska Wiosna”, który nawiasem mówiąc przetłumaczył tę powieść na język polski.
W 2017 miałem przyjemność być gościem festiwalu i mieszkać przez pewien czas w Poznaniu. Miałem zatem znakomitą możliwość, żeby zapoznać się z miastem i poczuć jego atmosferę. Miało to pierwszorzędne znaczenie podczas pisania tekstu.
AK: Wiem, że jesteś wielbicielem retro kryminałów. Po czyje książki sięgasz najchętniej?
BK: Jeśli mówimy o polskich autorach, to bardzo chętnie czytam książki Marcina Wrońskiego, Marka Krajewskiego, Ryszarda Ćwirleja i innych.
AK: Adam Wistowicz - komisarz polskiej wersji książki, główny bohater "Hotelu Wielkie Prusy". Jaki on jest, jeśli mógłbyś go chociaż trochę scharakteryzować potencjalnemu czytelnikowi.
BK: Trudno powiedzieć o Wistowiczu, że to sympatyczny jegomość. Jest dość grubiański, ma problemy z alkoholem, kobietami i własnym szefem. Oprócz tego ma paskudny charakter. Pomimo tego jest jednak znakomitym śledczym, który zawsze stoi po stronie dobra. Ze swoich zadań wywiązuje się bez zarzutu, chociaż trzeba przyznać, że nie przebiera specjalnie w środkach. Wistowicz jest raczej antybohaterem. Walcząc z przestępcami, sam staje się do nich podobny.
AK: Trudno było oddać klimat powieści? Z jakich źródeł czerpałeś informacje o tamtych czasach?
BK: Jedną z zalet współczesności jest to, że wiedza staje się ogólnodostępna. Zbiory bibliotek i archiwów są w ogromnej mierze zdigitalizowane i można się z nimi zapoznać bez wychodzenia z własnego pokoju. To ogromny komfort, bo bywa, że prasa, dokumenty czy stare fotografie dotyczące Wielkopolski czy Galicji znajdują się setki kilometrów od ich stolic. Tymczasem jedynie z ich pomocą można odczuć ducha czasu.
Swoja drogą, ostatnio łapię się na tym, że najbardziej lubię czytać ogłoszenia w gazetach sprzed stu lat. Może się to wydać dziwne, ale z tych małych tekstów, z ich lakoniczności, a niekiedy nawet dwuznaczności można czasem zaczerpnąć więcej niż z obszernego artykułu napisanego przez doświadczonego dziennikarza.
AK: Co było najtrudniejsze w kreowaniu tej historii?
BK: Szczerze mówiąc, to najbardziej bałem się zagrać na fałszywą nutę. Na przykład wykorzystując słowo, które sto lat temu nie funkcjonowało w użyciu. Taki błąd nieodwracalnie psuje tekst, dlatego też mam zwyczaj kilkukrotnie czytać swoją książkę po jej napisaniu.
AK: "Hotel Wielkie Prusy" to nie jedyna Twoja książka. Pisanie której sprawiło Ci największą radość, jako pisarzowi, a która wymykała się przyjętym przez Ciebie konwencjom? Jak w ogóle wygląda Twoja praca nad książką? Masz z góry ustalony plan, czy raczej poddajesz się temu, co przyniesie tok pisania?
BK: Uważam, że należy pisać jedynie wówczas, kiedy sprawia to przyjemność. W przeciwnym wypadku wyjdzie nie powieść, a stenogram. Unikam tego rodzaju „smutnego” pisania, kiedy zmuszają do niego okoliczności np. w postaci podpisanego kontraktu. Mam też świadomość, że pisząc książkę przeżywam emocje, które już nigdy więcej się nie powtórzą. Tym samym każda książka jest dla mnie szczególna. Gatunek, w którym tworzę, wymaga ode mnie, rzecz jasna, planu i obmyślenia fabuły zawczasu. Jednak nie oznacza to, że nie pozwalam sobie niekiedy na zmiany w trakcie opowiadania historii. Czasami mnie samego to zaskakuje.
AK: Czym dla Ciebie w ogóle jest ta powieść?
BK: Jest to ogniwo łączące mnie z Polską, krajem, który od dawna jest mi bardzo bliski. Poza tym obiecałem kiedyś swoim polskim przyjaciołom, że ta książka powstanie. Słowa, jak widać, dotrzymałem.
AK: Planujesz jeszcze wydawanie książek po polsku?
BK: Naturalnie, jednak wszystko zależy od tego, czy mój debiut spotka się z życzliwym przyjęciem ze strony polskich czytelników. W tym roku we Lwowie ukazała się kontynuacja „Hotelu Wielkie Prusy” zatytułowana „Ekspres do Galicji”. Mam nadzieję, że ona również zostanie wkrótce przetłumaczona na język polski.
AK: Coś od siebie dla czytelników:
BK: Życzę Państwu i sobie powrotu do offline. Wierzę, że wkrótce wrócimy do zwykłych rzeczy, które przynoszą nam tak wiele radości, że znowu będziemy mogli przekraczać granice, spotykać się na wieczorach autorskich, poznawać i dzielić się swoimi doświadczeniami. Póki co jednak dbajmy o siebie i czytajmy książki.
Bohdan Kołomijczuk (ur. 1984) – ukraiński pisarz, autor powieści historyczno-przygodowych i kryminalnych. Twórca serii opowiadań poświęconych przygodom komisarza Adama Wistowicza, których akcja dzieje si ę najczęściej we Lwowie na początku XX wieku. W ostatnich latach ukazały się m.in. Ludwisarz. Igrzyska wielmożnych (2013), Tajemnica Ewy (2014), Więzienie dusz (2015), Niebo nad Wiedniem (2015), Wizyta doktora Freuda (2016), Król bólu (2017), Mozart z Lembergu (2018).
O tłumacza:
Na własne życzenie strywializowaliśmy tak wiele potrzebnych i ważnych myśli, że uniknięcie szablonowości w pytaniu o stosunek do wykonanej pracy staje się wręcz niemożliwe. Bo co, jeśli napiszę, że „mój stosunek do tego tłumaczenia jest niezwykle osobisty?” Brzmi to przecież tak niewiarygodnie i tchnie taką marketingową tandetą, że nikt nie będzie chciał tego dalej czytać. Ale co, jeśli on naprawdę taki jest? Obronić mnie przed oskarżeniem o banał mogą chyba tylko solidne dowody, a tych na szczęście uzbierać mogę sporo. Przede wszystkim Bohdan Kołomijczuk jest moim przyjacielem, który od początku naszej znajomości imponuje mi pracowitością, sumiennością, racjonalnością, punktualnością i jeszcze wieloma innymi cechami, które odruchowo lokujemy na Zachód od naszego słowiańskiego podwórka. Oprócz tego, zapraszając Bohdana na rezydencję literacką w 2017 roku do Poznania, przyczyniłem się trochę do powstania „Hotelu Wielkie Prusy”. Przyznaję, że miałem obawy, czy to dobry pomysł. Bo jednak była to ingerencja w harmonijnie rozwijającą się jak dotąd karierę pisarza. Każda kolejna książka Bohdana była coraz bardziej zauważalna na ukraińskiej scenie literackiej i coraz wyżej notowana w rankingach. Winiłbym siebie, gdyby poznańska przygoda Wistowicza okazała się czymś nienaturalnym, gdyby – jak mawia sam Bohdan – powstała na fałszywą nutę. Szczerze mówiąc, moje obawy ustały dopiero wówczas, kiedy przeczytałem, że książka została nominowana do prestiżowej ukraińskiej nagrody literackiej. Późniejsze pozytywne recenzje czytelników już tylko utwierdzały mnie w przekonaniu, że pomysł był trafiony.
Polski przekład był niejako naturalną kontynuacją tego pomysłu. Co ciekawe, nie szukaliśmy z Bohdanem wydawcy i nie prowadziliśmy żadnych rozmów w tym kierunku. Bardzo to naiwne, ale myślałem, że w tej historii, w której wszystko odbywa się lekko i harmonijnie, również ten etap powinien odbyć się bez sztucznej presji. No i o dziwo stało się. Na początku marca tego roku, na parę dni przed pierwszym lockdownem, na Targach Książki w Poznaniu pojawiła się Magda Koperska, by promować książkę Oleha Poliakova „Niewolnice i przyjaciele pani Tekli” – pierwszą przygodę „Anagramu” z ukraińską powieścią. Po prezentacji wypiliśmy z Magdą kawę, po której stało się jasne, że na pierwszej przygodzie się nie skończy. Kilka dni później zaczęliśmy szykować wniosek na konkurs do Ukraińskiego Instytutu Książki…
Samo tłumaczenie sprawiało mi ogromną przyjemność, tym bardziej, że poszczęściło mi się zarówno co do autora, jak i redaktorki – Katarzyny Kusojć. Język Bohdana odpowiada dokładnie jego cechom charakterologicznym, które przywołałem wyżej. Rusztowanie, na którym opiera swoje teksty jest zawsze solidne i stabilne. Pomimo wyszukanego stylu (chwalą go za to ukraińscy krytycy), jego język pozostaje przejrzysty i zrozumiały. A Katarzyna? Hmm… nie wiem, czy to udana metafora, ale od samego początku jej ingerencja w mój przekład przypominała mi troskę rodzica, który w pokoju obkleja taśmą piankową wszystkie możliwe kąty i ostre krawędzie, żeby dziecko czuło się w nim bezpiecznie. Mogę z całą pewnością stwierdzić, że z takim autorem i taką redaktorką czułem się niezwykle bezpiecznie. Nawet tłumacząc kryminał…
dr Ryszard Kupidura – wschodoznawca, ukrainista, tłumacz, adiunkt Zakładzie Ukrainistyki Instytutu Filologii Rosyjskiej i Ukraińskiej na Wydziale Neofilologii UAM. Animator polsko-ukraińskiej współpracy kulturalnej. Jest byłym współpracownikiem Konsulatu Honorowego Ukrainy w Poznaniu. Od 2010 roku wiceprezes Stowarzyszenia Społeczno-Kulturalnego „Polska-Ukraina” w Poznaniu, organizującego m.in. coroczny festiwal „Ukraińska Wiosna”.
"Najlepsze, co mogłam to siąść i pisać po śmierci Basi. Ta książka miała być właśnie taka, potem będą zbliżone do biografii. Wiedziałam, że dla Basi najcenniejsza będzie książka artystyczna, która ukaże klimat jej odejścia, a zarazem pokaże jej dalsze trwanie." - wywiad z Katarzyną Lisowską, autorką książki "Krajobraz świata po Baśce eR"
Drodzy Czytelnicy,
zapraszamy do lektury wywiadu z Katarzyną Lisowską, autorką książki Krajobraz świata po Baśce eR. Wspomnienie przyjaźni z Barbarą Rosiek – Wino, leki, cięcie i my, która w grudniu będzie miała swoją oficjalną premierę.
Z Katarzyną Lisowską rozmawiała Magdalena Koperska
MK: Czym dla Ciebie jest pisanie?
KL: Z pozoru to proste pytanie, ale takie są najlepsze, co potwierdziła mi Marta Fox. Stwierdziła, że pytania najbardziej naiwne są najmądrzejsze. Myślę, że nie ma naiwnych pytań, bo każde jest porządkujące i uzupełniające stan wiedzy ogólnej. Pisanie - nasuwa mi się skojarzenie, że jest sposobem, ale na co? Pisanie spełnia wiele funkcji, w tym praktycznych. Szczególnie jak Basia Rosiek odeszła, wielka przyjaciółka mojego życia - pisanie jawiło mi się jako sposób, by przedłużyć życie Basi. Chciałam, aby Basia trwała i nasz wspólny czas. Ona odeszła dopiero co, a ja zaczęłam pisać, co ona ceniła u mnie najbardziej (twórczość, nie tylko). Skupiłam się, by oddać to wszystko, jak ważna była Basia, w tej chwili miałam także ważny cel i zobowiązanie (ludzie mówili, że muszę pisać o Basi, w tym profesorowie literaturoznawstwa). Więc pisanie jest dla mnie sposobem na ocalenie, aby ocalać tych, których życie gaśnie. Jest sposobem, aby to życie podtrzymać dla innych, byśmy mogli czerpać siłę, mądrość, wartości. Basia miała ich bardzo dużo, choć lubiła czasem trochę szokować, ale twórczo, w dobrej wierze, odsłaniała człowieka, jakim jest. Szokowała jakby człowieczeństwem, jego głębią odczuć.
Pisanie jest zostawianiem śladów dla innych, jest przekazywaniem doświadczenia. Jest budowaniem nie dla siebie, ale tworzeniem dla innych, dla tych, którzy nas będą odkrywać po latach, jeśli zechcą. To forma wieczności na ziemi. To praca, którą się zostawia po swoim życiu, więc pisanie jest dla mnie bardzo ważne. To jak komunikaty, które wysyłam ze swojej epoki o swojej epoce tym, którzy dopiero będą żyli. Więc swoim pisaniem okazuję, że nie jest mi obojętny los człowieka kiedyś, chcę przekazać to, co warto przekazać. Jak dziś przejdziemy pewne drogi myślowe innym będzie łatwiej, jak nam. Istniejemy jako ludzka wspólnota.
Mam świadomość, że twórczość jest świadectwem epoki, ale też twórczość jest dla mnie tym, co czuję i to przekazuję. Myślę, że to jest właśnie sposób na to, aby twórczość miała charakter uniwersalny. Przecież od zarania dziejów zmagamy się z tymi samymi fundamentalnymi problemami jak poszukiwanie szczęścia, sensu życia, cierpienia, zmagamy się z przemijaniem. Każda epoka ma swój wydźwięk, oddajemy to w sposób swój i ten swój sposób jest najlepszy, żeby mieć szansę przetrwać próbę czasu. Pisanie jest dla mnie szansą na przetrwanie takiej próby czasu (Po co? By dać jak najwięcej ze swojego życia). Oczywiście liczy się też, że dzielę się swoją twórczością już dziś. Wiem, że pisanie jest ważne, to tworzenie kultury, chcę, by miała wiele wrażliwości. Chcę przekazywać wrażliwość i budować kulturę zrozumienia. Basia Rosiek nie bała się żadnego tematu, który dotyczył człowieka. Myślę, że pisanie wielkie jak Basi może być sposobem na przeciwdziałanie marginalizacji, zadawaniu sobie cierpień, próbą zrozumienia innych i porozumienia, dialogu, integracji pokoleń, tradycji i współczesności. Widzę bardzo ważne funkcje pisania. Basia Rosiek chciała choćby zmienić psychiatrię, losy bezbronnych pacjentów, łamanie ich praw. Napisała o tym temacie w ostatnim czasie Wybuch, to jej ostatnia książka, złożona obok innych do druku. Jest mocna. Basia mówiła, że wiele jej książek zostanie dopiero odkrytych po jej śmierci. Myślę, że tak jest w przypadku wielu autorów. Tworzę, bo czuję, że przekaz każdego okaże się dla kogoś kiedyś ważny.
MK: Co Cię inspiruje?
KL: Inspiruje mnie chwila, ale ona jest wynikiem wszystkiego, co kiedyś, nie tylko teraz. Mam w sobie dużo przemyśleń, one owocują. Myślę nieco analitycznie, rozważam. Uważam, że twórczość jest intelektualną wyprawą, z której wracamy bardziej ludzcy i empatyczni, po każdej książce. Myślę, że książki są dawaniem sobie lepszej rzeczywistości, często przekazujemy siebie w wersji intymnej. Robimy to, gdy jesteśmy w stanie, ale jestem przekonana, że warto.
Największą inspiracją jest człowiek. Basia Rosiek jest dla mnie inspiracją na całe życie. Chciała komuś przekazać swoje życie, uczyła mnie pisać i być pedagogiem. Podziękowała mi przed śmiercią, że mogła mi wszystko przekazać, cieszyła się, szukała ucznia. Poświęciła mi lata. Spędzałyśmy zawsze ze sobą cały dzień, gdy się widziałyśmy. Rozmowy z Basią, choćby w Piwnicy pod Baranami, którą kochała – były dużą inspiracją. Basia lubiła ten klimat. Otwierała się bardzo, to było bardzo inspirujące. Mamy swój stolik w Piwnicy pod Baranami, w kąciku. Największą więc inspiracją jest drugi człowiek, pokłady jego dobroci, delikatności, wartości, wiedzy, inteligencji, przenikliwości.
Basia w Częstochowie pokazała mi jako jedynej osobie szlaki Pamiętnika narkomanki. Wiedziała, ile to dla mnie znaczy. Tylko mi pokazała miejsca z kultowego pamiętnika. Ona przygotowywała mnie wtedy… Na przejęcie jej dorobku. Zabrała mnie też jako ostatniego przyjaciela na grób Poświatowskiej, zaprowadzała tam tylko pokrewne dusze. Jak wyszłyśmy z cmentarza ustaliłyśmy, że napiszemy wspólną książkę – Zapiski zabójczyni. Tam jest utrwalona nasza przyjaźń, za którą Basia mi podziękowała przed śmiercią, że zechciałam wybrać się w podróż poznawania jej. Przyjaźń rodziła się w czasie, ale okazała się bardzo zażyła.
Basia wychodziła wtedy z cmentarza, opowiadała jak jej się śniła Marzena i mówiła Basi przez sen, by ją ratowała. Okazało się, że grób Marzeny idzie do zniszczenia. Marzena zaćpała się, to znajoma z czasów, gdy toczy się fabuła pamiętnika (mówiłyśmy również o Ance Pióro, Basia zdradziła mi sekrety). Basia zabrała mnie też do muzeum Poświatowskiej, poznałyśmy jej brata, obejrzałyśmy poruszający film dokumentalny (kończył się odchodzeniem Haśki, czerpała z życia jak Basia). Było tyle chwil, które dawały mi przez Basię wielkie inspiracje. Nigdy o niej nie zapomnę. Od niej trwa linia Kotańskiego, ona przejęła jego misję, dodała siebie, a Basia wyznaczyła, że wszystko mi powierza. Taka była jej wola, bardzo we mnie uwierzyła. To największa inspiracja, najlepszy przyjaciel życia. Wyobraź sobie, że stajesz którego dnia obok Barbary Rosiek w miejscu, gdzie za słonecznego dnia w knajpie panuje ciemność – i tam Filip zrobił jej zastrzyk – stoisz obok Basi jako jedyna osoba, która z nią tu była, stoisz w ciszy jako przyjaciel. To takie mocne doświadczenia, że ich się nie zapomina, oddziałują twórczo i zobowiązują. Mam książkę, którą Basia nazwała współczesną wersją jej pamiętnika, to o moich znajomych z czasów gimnazjum głównie. Basia polecała mnie swojemu wydawcy, wyznaczając mnie jako kontynuację jej. Ale ja myślałam wtedy, by cieszyć się relacją z przyjacielem, czerpię teraz twórczo, wtedy też, ale teraz skupiam się szczególnie na twórczości (Basia bardzo tego chciała, mojego rozwoju literackiego, dużo miejsca mi poświęciła w swoich książkach). Basia była bardzo mądra. Kieruję się tym wszystkim, co mi przekazała i dodaję coś od siebie, za jej przykładem, mam też nadzieję, że znajdę swoich spadkobierców i inne osoby poniosą dalej w świat Basię, bo jest mu to potrzebne (mówiłam Basi, że z nią świat jest lepszy). Sądzę, że takie myśli nie są za wczesne. Basia zmarła nagle. W rozkwicie pory roku i sił twórczych. Ćwiczyła tai chi, miała dobrą kondycję. To był wielki szok. Zdławił mnie płaczem, ogromnym bólem.
MK: Twoje literackie fascynacje.
KL: W gimnazjum czytaliśmy na lekcji j. polskiego Pamiętnik narkomanki, pierwsze dni, zaczynając od 21 marca. Powtarzałam Basi, że 21 marca to szczególna data dla literatury. Tego roku miała wyjechać za granicę, miała być wielka promocja jej twórczości za granicą, ale epidemia przerwała wszystko. To był cios dla tak aktywnej osoby, zgubny, a Basia miała przed sobą tyle spotkań w bibliotekach, żyła tym. Towarzyszyłam jej wszędzie i dawałam odczuć, jak jest wyjątkowa. Cieszyła się, bycie pisarką było dla niej priorytetem. Czuła się już bardzo spełniona i spokojna, radosna. Umiała cieszyć się życiem, ludzie myślą, że nie była szczęśliwa. Ale ja wiem, że była, bo ceniła co miała, wszystkim. Nie nudziła się ze sobą. Zawsze miała twórcze zajęcie.
Pamiętnik Basi był bodźcem, żeby wyjść poza szkołę, na wagary życia, szukać Basi, ale prawdziwe wagary życia były w dorosłości, jak Basię spotkałam. To był piękny czas, doniosły, czas wygłupów, szaleństw i wszystkiego dobrego, nawet jak bywało różnie. Starczył drugi człowiek, był przygodą, by cieszyć się życiem i czuć oparcie. W gimnazjum przyjechał do nas teatr profilaktyczny Kotańskiego, czerpali wszyscy z twórczości Basi na wielką skalę. Jeszcze bardziej chciało mi się przygody artystycznej. Wiele zaczęło się od Basi, potem chciałam poznać np. Halinę Birenbaum, inne osoby. Udało się.
Lubię odbierać czasami utwory przez sztukę filmową, muzyczną, ale i malarską. To są konteksty, ale pogłębiają mój odbiór literatury. Cenię bardzo Przerwaną lekcję muzyki (lubię scenę bardzo początkową i muzykę, bardzo głębokie treści). Basia się cieszyła, bo nazwałam ją największą poetką. Ma genialne wiersze, miała się przede wszystkim za poetkę i tak chciała być pamiętana. Za życia wyryła sobie na grobie, że jest poetką. Są dostępne w księgarniach jej Wiersze zebrane, to księga, to moje fascynacje literackie, wynikające z fascynacji człowiekiem, jakim była i jest dla mnie Basia.
Mam wiele fascynacji, genialna jest dla mnie twórczość ks. Twardowskiego, Norwid jest dla mnie mistykiem, lubię jego filozofię w poezji. Myślę, że pozostaje wciąż nieprzenikniony. Fascynuję się jak Basia osobami, które jeszcze nie zostały odkryte, trochę zagubionymi i staram się im umożliwić zaistnienie w tych poszukiwaniach oraz być wsparciem.
Bardzo lubię wiersze Baczyńskiego, Świerczyńskiej, wokół Poświatowskiej zrobił się ciekawy klimat. Wiem, że Basia nie widziała aż tyle, co się promuje wokół poetki i miała słuszność (myślę, że Poświatowska nie rozwinęła się w swoim przeznaczeniu - filozofii). Polecam zapiski, bo jej brat zdradził ciekawe fakty i Basia miała swoje koncepcje, w jakich zinterpretowała, co działo się z Poświatowską.
Lubię czerpać z filozofii i historii, interesuje mnie interdyscyplinarność. Basia chciała, by jej książki przeniesiono na ekran. To wszystko jest ludzkie, przemawia na różne sposoby. Każdy chce, aby to, co niesie w świat – było jakoś docenione. To informacja zwrotna, że nasza praca ma sens, jest potrzebna i daje coś.
MK: Czy dobra literatura współczesna ma szansę się obronić w chaosie informacyjnym, trudnym położeniu literatury w ogóle?
KL: To, co dobre – w każdej dziedzinie ma największą szansę przetrwania próby czasu. Chwilowe tendencje trwają chwilę. Żyjemy w przejściowej epoce. Trzeba tworzyć. Wszystko ma swój czas, każdy tekst ma swój czas. Wierzę w to. Basia mówiła, że najwięcej wart jest poeta martw. To prawda. Jak ktoś odchodzi pochylamy się nad tym, czego dokonał w życiu, trudno zaprzepaścić dorobek czyjegoś życia.
Literatura nam jest szczególnie potrzebna teraz, siła słowa, gdy jest tyle zamętu, siła jasnego słowa, które ma moc porządkowania rzeczywistości. Warto tworzyć, nie patrząc na oceny bieżące. Warto być w tworzeniu prawdziwym i mieć przekonanie, że to jest ważne, co się robi, a jak się robi to sobą – to ma zawsze głęboki sens, rację bytu, taka twórczość zawsze się obroni i będzie potrzebna, wartościowa.
MK: W tym roku ukaże się Twoja książka – proza funeralna o Basi Rosiek. Wiem, że nie było łatwo napisać książkę po śmierci bliskiej osoby. Basia była Twoją przyjaciółką, a jednocześnie znaną pisarką i psychologiem (Barbara Rosiek - polska psycholog kliniczna, pisarka i poetka. Autorka m.in. Pamiętnika narkomanki ). Książka, choć (Krajobraz świata po Baśce eR) jest poświęcona Basi, w dużej mierze jest Twoim sposobem na poradzenie sobie z traumą, ze stratą. Czy miałaś tego świadomość w trakcie pisania? Czy pozwoliło to na ułożenie się ze śmiercią?
KL: Siadłam i pisałam. To był dla mnie czas na przetrwanie sytuacji. Działałam, a najgorsza jest niemoc. Przez łzy cieszyłam się, bo szkicowałam portret Basi czule, delikatnie i z wdzięcznością. Oddałam jej hołd, to był wręcz mój obowiązek. Tworzyłam książkę różnorodnie, jest złożona jak Basi osobowość. Pisałam książkę tak, by jej się podobała. Wiem, że tak jest, bo długo z nią dyskutowałam swoje i jej teksty. Jest we mnie bardzo dużo Basi. Wybrała mnie na spadkobierczynię. Są tam treści, które są bardzo ważne. Kto będzie szukał Basi – dużo tam znajdzie, ale trzeba wejść w ten tekst i go poczuć. Wiem, że niektórzy mogą nie poczuć tej książki, ale miała być taka. Będzie miała swój czas. Wierzę w to.
Już nikt nie pozna osobiście Basi. Jak się ją poznało – pokochało jako człowieka, za jej głębokie zrozumienie, za artystyczne życie u jej boku.
Najlepsze, co mogłam to siąść i pisać po śmierci Basi. Ta książka miała być właśnie taka, potem będą zbliżone do biografii. Wiedziałam, że dla Basi najcenniejsza będzie książka artystyczna, która ukaże klimat jej odejścia, a zarazem pokaże jej dalsze trwanie. Spieszyłam się, bo dotąd czuję jak Basia przytula się do mnie ostatni raz – chciałam oddać emocje, dużo swoich, ale nasze relacje były takie, że my już przenikałyśmy się. Dużo jest we mnie Basi i mnie w niej – tam, gdzie ona teraz jest, w końcu wyzwolona. Podkreślam, że to pierwsza moja proza. Są tam teksty, które Basia szalenie ceniła i bardzo mnie zachęcała do odważnej prozy. To po prostu moja książka, dedykowana Basi.
Czuję spokój, bo wiem, że nie marnuję tego, co Basia mi powierzyła. Jak żyła głównie cieszyłam się nią, teraz pracuję intensywnie, aby to, co dała Basia – dawało jak największe owoce dla innych.
Wiedziałam, że muszą napisać taką książkę i wydać ją w Anagramie. Basia powierzyła mi książkę Anagramu, Kokainę. Nazywała ją największym bólem egzystencji, którego daruje przyjacielowi. Ja też powierzyłam największy ból egzystencji Anagramowi, bo wiedziałam, że tu są ludzie, którzy pomogą mi wypełnić to, co trzeba teraz. Właśnie potrzebą była ta książka. Musiałam ją napisać. Cierpiałam dalej. Pracowałam dalej. Nie sądziłam, że pisanie mi pomoże. Chodziło o spadek, którym mnie Basia obdarzyła, aby go dać innym w najlepszej postaci. Ta książka jest taką, jakie Basia ceniła i odetchnęłam. Wiem, że zrobiłam, co trzeba, planów jest dużo. Działanie nie pozwoliło mi się rozpaść. Spokój spadł na mnie nagle, jak widziałam, że książka jest najlepiej opracowana przez Wydawnictwo. Poczułam, że muszę zrobić swoje w życiu i kiedyś radośnie znowu spotkam się z Basią i będziemy się dalej włóczyć, przeżywać artystyczne przygody. Zaznaczam, że to moja pierwsza książka proza. Basia bardzo chciała, bym pisała i prozę. Więc daruję jej ten debiut, niestandardowy, ale właśnie jak zaznaczam takiego chcę.
MK: Coś od siebie dla czytelników:
KL: Basia powtarzała, że to jest ważne, by nie przeoczyć wartościowych ludzi w naszym życiu, uznała mnie za takiego człowieka i bardzo cieszyła się naszą przyjaźnią. To bardzo ważne. Czasami oddzwaniam, jak jestem zapracowana. Zadzwoniła Basia, odebrałam, to była głęboka rozmowa. Jestem wdzięczna, to było pożegnanie. Jakbym nie odebrała – cierpiałabym – a ta rozmowa dużo mi dała, powiedziałyśmy sobie dużo, jak ważna jest dla nas nasza znajomość, Basia podziękowała mi za przyjaźń (że przestała się czuć przy mnie samotna, pisała w niepublikowanych dziennikach, że znajomość ze mną jest jedną z niewielu relacji, jakie chce pielęgnować), może czuła i zaraz po tym umarła.
Odbierajmy telefony, odwiedzajmy się, rozmawiajmy. Jak zawalimy w relacji i czasu nam braknie – to będzie bardzo bolało, a to jest różnica jak miało się czas na najważniejsze... Najwięcej da Ci, Czytelniku – drugi człowiek, on jest szczęściem, którego szukasz, z nim przeżywasz wszystko radośniej, nawet jak jest czasem trudno. Doceniaj znaczenie przyjaźni. I doceniaj dorobek życia innych, nie niszcz go, traktuj czule, jak przyjaciela. To ostatnie zasługi i to robimy dla siebie, innych. Basia pisała książki na każdy temat, uniwersalne, o życiu w hospicjum, cierpieniu, śmierci. Odkrywajmy jej twórczość.
***
Katarzyna Anna Lisowska
Ukończyła studia magisterskie w Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie w zakresie nauk społecznych (pedagogika) i humanistycznych (filologia polska). Studiowała przejściowo także historię w Uniwersytecie Jagiellońskim. Aktywny zawodowo pedagog i dziennikarka. Od 2013 roku, jej dojrzałego debiutu poetyckiego – aktywnie publikuje swoją twórczość, ale także prace naukowe. Bliska przyjaciółka Barbara Rosiek.
Książka dostępna od grudnia pod linkiem:
http://sklep-wydawnictwa-anagram.mozello.pl/sklep/category/nowosci/zapowiedzi/
"Moje legendy" Marka Wołyńskiego w ujęciu Przeczytane. Napisane
Drodzy Czytelnicy!
Niedawno tomik naszego poety Marka Wołyńskiego "Moje legendy" został zrecenzowany przez panią redaktor portalu Przeczytane. Napisane, gdzie czytamy między innymi:
"Legendy, w którymkolwiek znaczeniu, służą temu, by coś objaśniać. Te literackie często opowiadają o jakimś człowieku, wydarzeniu czy choćby miejscu. Marek Wołyński już w tytule swojego zbioru zawęził obszar swojej opowieści – zaimek dzierżawczy bowiem sygnalizuje, że wkraczamy w świat intymny, bo może i poeta będzie mówił o sprawach uniwersalnych, ale zrobi to z perspektywy osobnej, pojedynczej, z subiektywnego punktu widzenia."
Więcej na:
A tomik znajdziecie:
http://sklep-wydawnictwa-anagram.mozello.pl/sklep/item/moje-legendy---marek-wolynski/Najnowsze wpisy
-
"W stronę Bacha" Piotra Borkowskiego już w druku!
13 maj, 2021 -
"Hotel Wielkie Prusy" Bohdana Kołomijczuka w obiektywie i recenzji Piotra Kopki z Literatura Sautee
13 maj, 2021 -
O tomie poezji Alana Migonia "Perła i cień" w pomorskim magazynie literacko-artystycznym "Latarnia Morska"
2 maj, 2021 -
O tomie poezji Andrzeja Kosmowskiego ,,ocean zdjął wiatr z moich żagli" w najnowszym numerze ,,Gazety Kulturalnej" pisze pan Stefan Jurkowski w swoim felietonie zatytułowanym ,,Poezja i wydmuszki"
12 kwi, 2021 -
Art Mundus partnerem działań promocyjnych Wydawnictwa Anagram!
12 kwi, 2021 -
[Nowość wydawnicza] ,,Dziewczyny z La La Land" - Agnes Motti
1 kwi, 2021 -
[Nowość wydawnicza] ,,Dworzec" - zbiór opowiadań Aleksandra Derkaczewa
1 kwi, 2021
BIULETYN INFORMACYJNY
WYDAWNICTWA ANAGRAM
SĄ NASI POECI!
