„Krawiec snów” to książka, w której opowiadam o niesprawiedliwości, jaka towarzyszy ludziom od zarania dziejów, o tym, że człowiek potrafi krzywdzić drugiego w zasadzie bez powodu". - Adriana Jarosz o poezji i swoim najnowszym tomiku "Krawiec snów".

Drodzy Czytelnicy!

Najnowszy tomik Adriany Jarosz "Krawiec snów" powędrował do druku. Tymczasem, zapraszamy do lektury rozmowy, którą przeprowadziła Agnieszka Krizel, również patron medialny tomiku w ramach premiery tomiku.

A.K. Dzień dobry. Spotykamy się przy okazji premiery Twojego kolejnego tomiku "Krawiec snów". Zanim jednak o nim, zacznę od pytań o poezję. Czym dla Ciebie jest poezja? Jakie ma ona znaczenie i miejsce w dzisiejszej literaturze? Co jest istotą poezji, tej współczesnej, której jesteśmy twórcami?

A.J. Poezja jest z jednej strony czymś z rodzaju biblioterapii, z drugiej pozwala mi rozwijać się, penetrować obszary, których w codziennym życiu na ogół nie doświadczamy. Dzięki niej mogę spotykać fascynujących ludzi. Ci z kolei uczą mnie wielu interesujących rzeczy. Gdybym nie była poetką, pewno nie miałabym okazji poznać warsztatu wyjątkowego rzeźbiarza w szkle, Henryka Trabui-Tutki, nie mogłabym porozmawiać z legendarną Zofią Bułeckową, a moich wierszy nie czytaliby ani aktor, prof. Stanisław Górka, ani fantastyczny muzyk i prezenter Radia Kraków, Antoni Krupa. Poezja pozwoliła poszerzyć moje grono przyjaciół i znajomych o ludzi zajmujących się literaturą, muzyką, a także sztukami wizualnymi, promotorów kultury, muzealników i przewodników górskich.

Sądzę, że literatura, przede wszystkim liryka, pełni i będzie pełnić ważną funkcję w życiu wielu ludzi. Owszem, utwory mogą być mniej lub bardziej udane, ale jestem pewna, że poezja nie odejdzie do lamusa. Zmienią się tylko środki językowe, którymi będzie wyrażana. Zresztą to chyba naturalne zjawisko, bo i język jest tworem żywym. Mam nadzieję jednak, że „uwspółcześniona” literatura, w tym poezja eksperymentalna, nie zdominuje tej, która sięga do klasycznych zasobów. Ważna jest równowaga. Nie wszystko, co stare, jest złe i nie każdy, kto tworzy teksty wg tradycyjnych wzorów, odwołuje się do dawnych stylistyk, bywa nieudolnym epigonem. Istotą poezji w gruncie rzeczy jest to, by opowiedzieć o świecie w oryginalny, zaskakujący sposób. W taki, by wiersz – niezależnie od długości – pozostał w pamięci czytelnika. Liryka, zależnie od gatunku, powinna być zapisem emocji, przekonań, pragnień.

Z reguły nie piszę o miłości, bo po pierwsze nie umiem, a po drugie na ten temat powstało tak wiele dobrych utworów, że boję się, że moje będą nieudolnie naśladować te wiersze, które już dawno znalazły swoje miejsce w książkach. Nie mogę powiedzieć, że całkowicie unikam wzniosłych uczuć w tekstach, których jestem autorką, jednak staram się nie powielać schematów czy motywów charakteryzujących lirykę miłosną.

Poezja współczesna, szczególnie w tej nowoczesnej odsłonie, bardzo często odwołuje się do brzydoty i cywilizacji. Ta, która bazuje na klasycznej budowie, chętniej zabiera czytelnika na spotkanie z tradycją, historią, rodzinnymi wspomnieniami czy przyrodą. Która jest lepsza, wartościowsza? Moim zdaniem dobry tekst nie zależy od gatunku poetyckiego, a od tego, czy utwór został dobrze napisany (warsztat literacki pełni tu istotną funkcję), tematyki, którą wiersz porusza, a także od indywidualnego stylu autora, tzw. twórczej linii papilarnej. Można napisać tekst o mrówkach czy pszczółkach, byleby nie były to klony innych owadów, które na kartach książek uwieczniono już wcześniej.

A.K. Co Cię inspiruje?

A.J. Jestem osobą ciekawą świata i potrafi mnie zaciekawić właściwie wszystko, jednakże najchętniej dotykam tych tematów, które są związane z dawną tradycją, kulturą, historią i przyrodą.

Jeszcze w szkole średniej marzyło mi się, że będę studentką profesor Doroty Simonides lub profesora S. Niciei. Ostatecznie okazało się, że zdecydowałam się na studia, dzięki którym mogłam napisać pracę magisterską pod kierunkiem D. Simonides. Dlaczego akurat chciałam być jej magistrantką? Pani profesor to wybitny etnolog i folklorysta o międzynarodowej sławie, niezwykła gawędziarka, która podczas zajęć uniwersyteckich potrafiła tak „czarować”, że słuchacze przenosił się do krainy śląskich familoków, w których tradycyjne wierzenia i szacunek do ojców pełniły zasadniczą funkcję. Łączyło to nie tylko pokolenia, ale pozwalało zachować w pamięci historie przeżyte lub wymyślone przez starsze pokolenia. Odkąd pamiętam, pociągały mnie tematy związane z życiem, wierzeniami, kulturą materialną i niematerialną ludzi, którzy żyli wiele lat przed nami. Podczas studiów brałam udział w zajęciach ze specjalizacji folklorystycznej, prowadzonych przez prof. Teresę Smolińską, która nauczyła mnie tego, jak ważna jest kultura oraz historia Śląska Opolskiego i jaki wpływ wywiera na tożsamość regionalną mieszkańców tego terenu. Wydaje mi się, że właśnie te doświadczenia, związane z folklorem, folkloryzmem i regionalizmem, mają największy wpływ na tematykę i stylistykę moich utworów, nie tylko tych poetyckich, ale również pisanych prozą.

A.K. Dlaczego akurat piszesz/tworzysz poezję?

A.J. Moje pierwsze próby literackie wiążą się z ostatnią klasą ogólniaka. Do tego „pisania” pchało mnie zapewne to, co popycha większość nastolatków na całym świecie. Czułam, że czasami mówię „w innym narzeczu” niż moi koledzy. Peszyłam się, gdy rozmawiałam z niektórymi z nich, a kiedy się wstydziłam, „blokowało” mnie. Brakowało mi prostych słów, by wyrazić myśl, więc szukałam „zamienników”. Przypominam sobie, że kiedyś próbowałam wytłumaczyć koleżance, jaką ugotowałam zupę. Za nic nie umiałam sobie przypomnieć, jak nazywa się warzywo, które wrzuciłam do garnka. Wtedy przyszło mi do głowy, że roślina jest biała i kędzierzawa. Koleżanka bez problemu odgadła, że chodzi o kalafior.

Potem zetknęłam się z literaturą obozową i łagrową. Poruszyła mnie wyjątkowo mocno. Wtedy tak naprawdę powstał mój pierwszy wiersz. Nie była to literatura wysokiego lotu, ale do dzisiaj pamiętam fragmenty tego tekstu: „Proszę państwa. Do gazu!/ Wchodźcie raczej od razu./ Bardzo proszę nie zwlekać./ Tam spotkanie jest z Bogiem, tutaj nikt już nie czeka”. Potem, na pierwszym roku studiów, ułożyłam jeszcze jeden czy dwa wiersze, które też zapisałam w moim „poetyckim pamiętniku”. Brulion trafił do mojego przyjaciela. Dałam mu go w prezencie, ale nie pamiętam z jakiej okazji. Podobno, jak sam mówi, ten niewielki zbiór wciąż jest w jego posiadaniu.

A potem całkowicie zaprzestałam prób pisarskich. Owszem, czytałam utwory mniej i bardziej znanych poetów, zachwycałam się też wierszami kolegów, ale sama nie miałam już wystarczającej odwagi, by tworzyć własne teksty poetyckie. Moje wcześniejsze próby wydały mi się żenujące i byłam przekonana, że kompletnie nie mam talentu. Nie przychodziło mi wtedy do głowy, że mam predyspozycje, które pozwolą mi pisać, tylko muszę być pokorna i cierpliwa.

Wiele lat później bieszczadzki przyjaciel, po przeczytaniu mojego wiersza, napisanego – dosłownie - na kolanie, stwierdził, że człowiek, który nie rozwija swoich pasji i talentów, tak naprawdę nie żyje w pełni. Gdy wróciłam do domu, stworzyłam pierwszy „dojrzały” utwór. Zamieściłam go na portalu poetyckim. Wtedy tak naprawdę zaczęła się moja przygoda z poezją. To był 2008 r.

W tym roku minęło dziesięć lat od debiutu książkowego. Wówczas wydrukowano mój pierwszy wiersz w „Karnawale Bronowickim”(2011 r.), a pierwszy tomik poetycki ukazał się dopiero cztery lata później. Jak widać, nie piszę długo i wciąż się uczę tego pisania.

A.K. Kto jest dla Ciebie poetycką inspiracją, po czyją poezję sięgasz najczęściej i najchętniej?

A.J. Mówi się, że to nie poeta, a jego wiersze są bardziej lub mniej udane. Całe szczęście, że można dotrzeć do wielu wartościowych tekstów, a i ja co rusz zachwycam się jakimś utworem lub frazą, pochodzącą z wiersza.

Cenię sobie twórczość sporej grupy literatów. Trudno byłoby mi wybrać tego najważniejszego. Z jednej strony znajdują się utwory Leśmiana, Norwida, Baczyńskiego czy Miłosza, z drugiej poezja współczesna, reprezentowana m.in. przez Tadeusza Zawadowskiego, Jerzego Fryckowiskiego, Adama Ziemianina, Józefa Barana, Marka Wołyńskiego, Harrego Dudę czy Adama Zagajewskiego. Swego czasu zaczęłam doceniać lirykę Josepha von Eichendorffa, niemieckiego romantyka, urodzonego niedaleko Raciborza. Co ciekawe, zauważyłam, że chociaż lubię utwory, których autorkami są kobiety – naprawdę świetne poetki, kiedy prosi się mnie o wypowiedź na temat preferencji literackich, w pierwszej kolejności zawsze wymieniam poetów. Nie ma to oczywiście związku z tym, że piszą lepiej od swoich koleżanek, tylko z tym, że po prostu odpowiada mi stylistyka akurat tych, a nie innych twórców.

A.K. Co wyróżnia poezję współczesną od tej klasycznej? Albo odwrotnie. Jakie zauważasz różnice, jakie zależności, jakie punkty wspólne?

A.J. Teksty poetyckie, niezależnie od tego, czy mówimy o poezji tradycyjnej/klasycznej czy też o tej, którą preferuje przede wszystkim młodsze pokolenie twórców, różnią się środkami wyrazu. Trudno porównać odmienne gatunki literackie i różną stylistykę, którą charakteryzują się współczesne utwory: te osadzone w klasyce oraz te, których twórcy wciąż poszukują i/lub chcą w mniejszym lub większym stopniu szokować. Nie lubię bełkotu poetyckiego i pseudoeksperymentów literackich, bo wydają mi się sztuczne, ale podobają mi się projekty, które oparte są na zabawie słowem i spostrzeżeniem. Czymś takim jest polifonia poezji, czyli rodzaj eksperymentu poetyckiego, a właściwie trzech różnych eksperymentów. Gdy stworzy się poetycki powidok, a potem do każdego wersu dopisze się tezę, syntezę i antytezę, można syntezować je ze sobą, co daje początek nowym utworom. Inna z metod polega na dopisaniu do linijek wiersza pierwotnego swoich własnych wersów. Niezależnie od tego, jaka metoda jest stosowana, idea utworu podstawowego musi być zachowana. W muzyce polifonia to wielolinia melodyczna, w poezji to wielolinia metaforyczna, stylistyczna i znaczeniowa, ale – co ważne – wszystkie elementy muszą ze sobą idealnie współgrać. W Polsce specjalizują się w tym gatunku literackim poeci szczecińscy z Leszkiem Dembkiem na czele.

A.K. Czy poezja współczesna ma szansę się obronić w chaosie informacyjnym, trudnym położeniu literatury w ogóle?

A.J. Myślę, że wbrew obawom poezja przetrwa. Można sobie tylko postawić pytanie, w jakiej kondycji. Jeszcze nigdy nie publikowano tak wielu tekstów poetyckich, a także – niestety – grafomańskich. Czasami słyszy się, że nieważne co, ale ważne, że ludzie czytają. Nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Jeśli mają czytać, to lepiej, żeby to były utwory dobre. Zdecydowanie bardziej wolę, by uczniowie w szkole poznawali niełatwe, napisane archaicznym językiem sonety Mickiewicza, niż żeby śpiewali piosenki „o niczym”, w których najważniejsze są rymy „boskie-częstochowskie”. Jeśli młody człowiek zapamięta tylko kilka wersów z wierszy, zamieszczonych w podręcznikach szkolnych, jeśli będzie potrafił uzasadnić, dlaczego nie przepada za utworami tego typu, to uczyni krok w kierunku poezji. Jeśli nawet z własnej inicjatywy nigdy nie sięgnie po teksty poetyckie Staffa, Norwida, Przybosia czy innych twórców „starej daty”, jest szansa, że pozna poezję „zamkniętą” w muzyce hip-hopowej – nie wolno zapominać, że wśród wielu utworów, prezentowanych przez muzyków tego gatunku, można trafić na prawdziwe perełki, wartościowe teksty poetyckie. Jeśli taką drogą te utwory mają trafić do młodych odbiorców, dlaczego by nie?

A.K. W jaki sposób dotrzeć z poezją do dzisiejszego Czytelnika/Odbiorcy?

A.J. Jakiś czas temu brałam udział w konferencji zorganizowanej w Muzeum Piosenki Polskiej w Opolu. Była poświęcona korelacji poezji ze współczesną muzyką. O tym, jak wartościowe teksty mogą być śpiewane przez twórców poezji śpiewanej czy muzyki pop nie trzeba nikogo przekonywać, ale że Tetmajer czy Mickiewicz znajdą swoje miejsce w rapie i hip-hopie, dla niektórych może być zaskoczeniem. Bardzo lubię też np. „Stepy akermańskie” romantycznego wieszcza w tej wersji, w jakiej zaprezentowali je Andrzej Stasiuk i zespół Haydamaky. Myślę, że to właśnie muzyka jest najlepszym poetyckim medium.

A.K. O czym jest Twój ostatni tomik? Czym on jest dla Ciebie osobiście?

A.J. Ostatni tomik miał ukazać się już dwa lata temu, ale ciągle coś stało na przeszkodzie. Myślę, że dobrze się stało, bo powstały nowe teksty, które można było zamieścić w zbiorze. „Krawiec snów” to książka, w której opowiadam o niesprawiedliwości, jaka towarzyszy ludziom od zarania dziejów, o tym, że człowiek potrafi krzywdzić drugiego w zasadzie bez powodu. To wiersze, w których pojawiają się ludzie pozornie słabi, żyjący na marginesie, jak wiejski dziad Dyduk - jeden z moich ulubionych bohaterów - którzy jednak w gruncie rzeczy potrafią więcej niż zwyczajni, tak zwani „porządni”, ludzie. To podróż do świata, którego już nie ma, ale co jakiś czas przypomina o sobie. Do świata pełnego magii, w którym tradycja i zwyczaje przodków pełnią niebagatelną rolę. Wystarczy otworzyć wieloskrzydłego ptaka – książkę, albo wyruszyć w podróż po karpackich drogach i bezdrożach, by natrafić na te niezwykłości. W zbiorze można znaleźć też i inne utwory, między innym teksty poświęcone sztuce i moim ukochanym górom.

A.K. Jaka jest Twoja definicja kultury słowa? Czym dla Ciebie jest w ogóle słowo?

A.J. Moim zdaniem ludzie powinni dążyć do tego, by nie tylko świadomie posługiwać się zasobami językowymi, ale nieustannie wzbogacać swój język. Nie chodzi o to, by być językowym purystą, ale raczej o to, by celowo korzystać z przebogatej bazy słów, wyrażeń, zwrotów, synonimów, frazeologizmów, itd. Nie jest to łatwe i wydaje mi się, że niewielka część społeczeństwa osiąga taki poziom świadomości, który można uznać za satysfakcjonujący. Człowiek, który potrafi wyrazić się dosadnie, a nie jest przy tym wulgarny, może imponować. Kultura słowa z jednej strony nie powinna kojarzyć się z językiem ulicy, obrzucaniem inwektywami, z drugiej strony nie wyobrażam sobie utworu naturalistycznego, w którym będzie dominował przesłodzony, cukierkowy język. Taka stylizacja językowa nie raziłaby chyba tylko w przypadku bohatera psychopatycznego. Alfons, któremu przytrafiają się „niegrzeczne” wyrazy czy dziewczyna z marginesu, posługująca się „rynsztokowym dialektem” są zdecydowanie bardziej wiarygodni. Wygładzone, grzeczne teksty, pozbawione autentyzmu środowiskowego, drażnią neonowym światłem. Sztucznym, niewiele wnoszącym do literatury.

A.K. Refleksja od siebie do Czytelników:

A.J. Kilkukrotnie pytano mnie, dlaczego kupuję książki. Odpowiadam, że nie lubię się nudzić, a jeśli nawet jakiejś w danym momencie nie mogę „pochłonąć”, wiem, że gdy przyjdzie czytelniczy głód, będę miała czym go zaspokoić. Woluminy są różne. Jedne zawierają treści mniej, inne bardziej ambitne. Jeśli zaczynają mnie nużyć wiersze, czytam powieści. Gdy mam ochotę, sięgam do eseistyki, a gdy chcę dotknąć jednocześnie słowa i obrazu, mam na podorędziu reprinty – książki, dzięki którym mogę spojrzeć w oczy dawnym mieszkańcom polskich ziem. Czasem żartuję, że to nie ja biorę utwór do ręki, tylko najczęściej to książka znajduje mnie.

Dlaczego o tym mówię? Dlatego, że zdarza się, że czytelnicy nie rozumieją niektórych tekstów poetyckich. Warto je czasami odłożyć na półkę, a przyjdzie moment, że wiersze, jeśli będą chciały, „same do nas przemówią”.

Fot. Grażyna Ziętek

Adriana Jarosz

Autorka m.in. książek poetyckich: "Rozdrożami", "Niebo pachnące sianem", "Modlitwy malowane trzciną", tekstów w albumie fotograficzno-poetyckim "Rogalik" oraz tekstów prozatorskich: "Śmietanka", "Legenda o Barbarze i księciu  Albercie", "Utopek z Utraty" oraz "Jak to na tamtym świecie było, czyli co śniło się wujkowi Achimowi".

Wiersze poetki opublikowano w językach serbskim, czeskim i angielskim. Utwory A. Jarosz ukazały się w licznych antologiach, almanachach (również poza granicami Polski), czasopismach literackich, internetowych wydawnictwach poświęconych literaturze, a także w publikacjach pedagogicznych. Kilka jej utworów zostało zarejestrowanych w formie piosenek przez artystów z Krakowa i Sieradza. Laureatka wielu ogólnopolskich konkursów literackich.Należy do Związku Literatów Polskich, Stowarzyszenia Przyjaciół Twórczości Jana Kasprowicza i Polskiego Towarzystwa Biblioterapeutycznego. Honorowy Członek Janowskiego Klubu Literackiego. Kilkukrotna medalistka Mistrzostw Polski w hokeju na trawie. Nominowana do nagrody Perła Roku 2014 powiatu strzeleckiego, Nagrody Marszałka Województwa Opolskiego dla Animatorów i Twórców Kultury w roku 2017 oraz Laurów Ziemi Strzeleckiej 2019.

Wywiad z Iwoną Sztachelską, autorką "Skutków ubocznych"

Drodzy Czytelnicy!

Tomik "Skutki uboczne" Iwony Sztachelskiej jest już w druku, a my zapraszamy na rozmowę z poetką, którą przeprowadziła Agnieszka Krizel.

A.K. Dzień dobry, Iwono. Spotykamy się przy okazji premiery Twojego tomiku "Skutki uboczne". Czym jest dla Ciebie poezja? Jakie ma ona znaczenie i miejsce w dzisiejszej literaturze? Co jest istotą poezji, tej współczesnej, której jesteśmy twórcami?

I.Sz. Wszystko zależy od tego, czy pytasz mnie polonistkę czy poetkę. Różnica jest zasadnicza. Naprawdę. Miejsce poezji pozostaje niezmienne – to nisza. I tak już zostanie. Ze dwie osoby na sto czytają wg Szymborskiej. Nieubłagana statystyka. Poezja zajmuje ważne miejsce w moim życiu. Chyba wbiję teraz pierwszy kij w mrowisko. W poezji/prozie liczy się forma, która jest pierwotna wobec tematu. Niestety. Możesz kogoś uwieść stylistyką, a pod spodem jest wydmuszka. Czytam „technicznie”, jako że „robię” w słowie, ale kiedy pod najzgrabniejszą warstwą językową nie ma nic, to nie jestem uwiedziona. I do takiej poezji nie wracam.

A.K. Co Cię inspiruje?

I.Sz. Ja sama. (śmiech) Nie będzie autoryzacji :) A szczerze: piszę, żeby siebie jakoś „ułożyć”, żeby uporządkować emocje: te najmocniejsze: erotyczne/miłosne/niemiłosne i „śmiertelne”, najważniejsze co nas w życiu spotyka to (nie)kochanie i umieranie. O tym piszę w pierwszym tomiku. Banalne? Przecież uniwersalne. I tu wracamy do Twojego pierwszego pytania. Wszystko jest kwestią formy. Powiem też przewrotnie. Inspiruje mnie język jako taki. To fenomen. Najważniejszy „wynalazek” ludzkości, ale o tym może kiedyś... Mogę pisać o kasztanach, bo tak naprawdę inspiruje mnie wszystko. Ostatnio fizjologia na poziomie biochemicznym. Serio!

A.K. Kto jest dla Ciebie poetycką inspiracją? Po czyją poezję sięgasz najczęściej?

I.Sz. A to dwa różne pytania. Prowokujesz, a ja to lubię. Mam wiele inspiracji i one się zmieniają. Bo i ja się zmieniam. Nie mam już dwudziestu lat. Poezję czytam co dzień, bo zawsze jest pod ręką, nawet kiedy nie mam tomiku, mam telefon. A tam i strony, i screeny, i co tam chcę. Mogę wymienić wiele nazwisk. Są w moim repertuarze poeci nieśmiertelni, którzy ze mną już zostaną, np. Stanisław Barańczak. Jego „Widokówka z tego świata” to wiersz, który czytałam pewnie z pięćset razy i na tym nie koniec. Poza tym Annie Sexton. Z Poświatowskiej wyrosłam (śmiech), to już chyba nie moja estetyka. Cóż, zmarła kiedy była kilka lat młodsza ode mnie, więc przestałam ją czuć.

A jeśli chodzi o ultrawspółczesnych twórców, to jest kilka nazwisk. Ale tylko kilka. Dlatego ich nie wymienię (śmiech). Wiesz, każdemu przydarzy się świetny wiersz albo pięć świetnych utworów, ale kiedy mówię o tych zaledwie kilku nazwiskach, mam na myśli poetów, którzy mają na koncie dobry tomik albo więcej niż tomik. Więc pod tym względem trochę w polskiej poezji posucha. Proza ma się dużo lepiej. Ale nie będę kluczyć, więc powiem tak: Różycki, Malina, Tkaczyszyn-Dycki, Alicja Bykowska-Salczyńska. Ważna dla mnie postać, bo od niej uczyłam się też tego, jak uczyć. Dawno temu w Olsztynie. Jej „Cno” czytam często. I stawiam kropkę, bo będziesz musiała ciąć rozmowę.

A.K. Co wyróżnia poezję współczesną od tej klasycznej ? Albo odwrotnie: jakie zauważasz różnice, jakie zależności, jakie punkty wspólne?

I.Sz. Temat niewyczerpywalny. Wszystko wyróżnia. Od formy, przez język, po funkcje. To, co klasyczne jest nie moje, to, co współczesne - też nie. Tam, gdzie są styczne, jestem ja. Poezja współczesna się zdezawuowała. „Klasyka” już nie przystaje do świata. Trzeba szukać nowych form, żeby nie być epigonem. Ale nie można za tą formą gonić, a to się właśnie dzieje w poezji współczesnej, mam wrażenie. Niepokojące zjawisko.

A.K. Czy poezja ma szansę się obronić w chaosie informacyjnym, trudnym położeniu literatury w ogóle?

I.Sz. Zależy, co rozumiesz przez obronę. Ranga poezji się nie zmieni. Te wspomniane przeze mnie statystyczne 2% czytało, czyta i będzie czytać. Poezja jest wymagająca i nie będzie miała wielu zwolenników.

Literatura to nisza, a poezja jest w totalnym kącie, ale cóż. Nie chcę być rozpoznawalna na ulicy:)

A.K. W jaki sposób dotrzeć z poezją do współczesnego czytelnika odbiorcy?

I.Sz. Pojęcia nie mam. (śmiech) Ze trzy lata temu powstała moja strona autorska, obserwowana przez siedem tysięcy osób, więc chyba udała mi się ta sztuka. A jak? W gruncie rzeczy odpowiedź na to pytanie już padła. Jestem prawdziwa. Odbiorcy to czują. Ukrywam się za metaforą, ale nie pompuję sztucznych emocji. Nigdy się nie zastanawiałam, jak dotrzeć, bo piszę dla siebie. To moja potrzeba fizjologiczna. Nie będę zbawiać narodów i ludzi. Nie umiem i nie chcę. Wystarczy, że zbawię jednego człowieka albo chociaż siebie. A to, że mam odbiorców, że oni dają wyraz temu, że mnie czytają, że na nich oddziałuję, to oczywiście wartość dodana, piękna sprawa.

A.K. O czym jest Twój ostatni tomik? Cym dla Ciebie jest?

I.Sz. "Skutki uboczne" to bardzo wymuskany tomik, z którym się już NIE identyfikuję. Tak, właśnie.

Piszę o relacjach, porządkuję siebie. To autoterapeutyczna książka. A nie identyfikuję się dlatego, że przerobiłam, przetrawiłam, przepracowałam już te wszystkie słono-gorzkie emocje. Pogodziłam się ze sobą, ze swoim ciałem, z ułomnościami, z ludźmi. Nie pogodziłam się jeszcze z upływem czasu. Pisanie pomaga mi w moich wieloletnich zmaganiach z depresją. I więcej nie powiem. Wiersz to golizna. Nawet jeśli ten Twój „peel” to jakaś kreacja. Nie ma szans, żeby poeta w swojej poezji się nie odsłonił. Wszystko ma swoje skutki uboczne, nawet życie. Miłość i niemiłość. Zresztą, pierwotny tytuł brzmiał Skutki uboczne miłości, ale ta miłość zawężała zakres tematyczny. Myślę, że jest to książka intymna i bardzo syntetyczna. Nie lubię przegadywania tematu. Ma być krótko i konkretnie. Mocno. A czasem subtelnie.

A.K. Jaka jest Twoja definicja kultury słowa? Czym dla Ciebie jest słowo?

I.Sz. Aforyzm Leca mi się skojarzył: ,,Na początku było słowo, a na końcu frazes". I to w zasadzie wyczerpuje temat. Słowa to bóstwa. Otwierają oczy i zamykają drzwi. Tworzą rzeczywistość i wszystkie inne światy. Mogą olśnić, ogłuszyć, okaleczyć, zabić i zbawić, ale o zbawianiu mówić nie będę, bo się za bardzo rozpędzę. (śmiech)

Kim bylibyśmy bez języka?

Może dlatego słowa traktuję z namaszczeniem, nawet te wyświechtane i te „brzydkie” lub niemodne. Literalnie i dosłownie jestem miłośniczką języka, czyli filologiem. Choć akurat nie studia polonistyczne przyczyniły się do tej miłości…

A.K. Refleksja od siebie do czytelników:

I.Sz. Może zamiast refleksji pozwolę sobie na refleksyjne życzenia:

Nie wstydźcie się emocji, nie ukrywajcie ich, bo zaczynają w nas wtedy gnić.

Nie wstydźcie się tego, że czujecie mocniej. To przekleństwo, które bywa błogosławieństwem.

Nie bójcie się kochać i nie bójcie się nie kochać. W ogóle uważam, że w życiu nie można się bać.

A dla przeciwwagi po lekturze wierszy obejrzyjcie jakiś serial kryminalny, bo nie samą poezją żyje człowiek. To niezdrowe.

A.K. Dziękuję za rozmowę.

Poetycki debiut Iwony Sztachelskiej "skutki uboczne" pofrunął już do druku!

Drodzy Czytelnicy!

Miło nam poinformować, iż poetycki debiut Iwony Sztachelskiej "skutki uboczne" pofrunął już do druku!

Tym samym serdecznie witamy na poetyckim pokładzie kolejną wspaniałą poetkę, której tomik niebawem będzie dostępny w sprzedaży również w naszym sklepie internetowym na: www.anagram.com.pl w zakładce SKLEP

A jakie są "skutki uboczne" Iwony Sztachelskiej, tego na pewno dowiecie się sięgając po tomik

***

Iwona Sztachelska - ur. w 1983 roku; absolwentka filologii polskiej i teatrologii; na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie; niedoszła italianistka; pracuje nad drugą książką poetycką i powieścią "Sukienka w kolorze miękkim"; miłośniczka psów, pociągów i filozofii buddyjskiej; kolekcjonerka biletów PKP; mieszka na Mazurach.

„Na różne tony” i „Dookoła głowy” - Marka Wołyńskiego już dostępne!

Drodzy Czytelnicy!

Miło nam poinformować, iż nakładem Wydawnictwa ANAGRAM ukazały się moje najnowsze książki - „Na różne tony” i „Dookoła głowy”, a w nich blisko 200 krótkich, różnorodnych tekstów.

Książki na pewno znajdziecie w naszym sklepie internetowym! 

"Poezja jest kwintesencją tego, co ludzki umysł może uczynić ze swoją zdolnością analizy zewnętrznych i wewnętrznych bodźców. Do rozumienia poezji potrzeba wyższych stopni intencjonalności (jeśli ktoś woli nazywać to intuicją… kwestia definicji)". - Wywiad z Ryszardem Czerezdereckim, autorem "Autoportretu młodości"

Zapraszamy do lektury wywiadu z Ryszardem Czerezdereckim, autorem "Autoportretu młodości".

Dzień dobry, panie Ryszardzie. „Autoportret młodości” to Pana debiut poetycki. Jak się Pan czuje w roli debiutanta?

Dzień doby! To uczucie tożsame z tym, które mamy rozpoczynając nowy, dobrze upakowany planami dzień. Biorę głęboki oddech, analizuję, jak poukładać kolejne sprawy, aby dopiąć celów. Gdyż to wydarzenie bynajmniej nie było celem samym w sobie, ale pierwszym elementem większego planu. Zatem czuję, że zacząłem go realizować, a siła sprawcza nie pozwala mi już zawrócić.

Ryszard Czerezderecki to Pana pseudonim artystyczny, dlaczego nie wydaje Pan pod swoim prawdziwym nazwiskiem?

Cenię prywatność. A jednocześnie chcę coś przekazać innym. Przyjęcie pseudonimu pomaga to pogodzić. To nie jedyny pseudonim, pod którym tworzę – akurat pod tym powstaje poezja.

Dlaczego poezja? Skąd Pan także czerpie inspiracje do tworzenia poetyckich strof?

Jednym z kluczowych elementów ewolucji człowieka, który sprawił, że zaczęliśmy okłamywać samych siebie, że już nie jesteśmy zwierzętami, było pojawienie się abstrakcyjnego, symbolicznego myślenia i mowy z językiem zdolnym do określania również rzeczy nieistniejących oraz umieszczania ich na osi czasu. Poezja jest kwintesencją tego, co ludzki umysł może uczynić ze swoją zdolnością analizy zewnętrznych i wewnętrznych bodźców. Do rozumienia poezji potrzeba wyższych stopni intencjonalności (jeśli ktoś woli nazywać to intuicją… kwestia definicji). Pociąga mnie to intelektualnie tak, jak artystę motoryczne możliwości jego sprawnych dłoni lub sportowca pamięć mięśniowa, ruchowa i koordynacja ruchów jego ciała. Mój umysł chce ewoluować poza tę granicę. To predyspozycja mojego umysłu, choć zdaję sobie sprawę, że wymagająca okiełznania.

Skąd czerpię inspirację? Najkrócej mówiąc: widzę, słyszę, czuję – piszę. Często dopiero potem analizuję (to świadomie założona kolejność), bo dzięki temu poznaję siebie i swoje relacje z życiem. I znów koło się zamyka.

Mam wrażenie, że te poetyckie opowieści z „Autoportretu młodości” to w Pana wykonaniu swoiste migawki z życia, jaki był cel ich tworzenia?

Tak, to migawki z życia. Wiersze pisane swobodnie i na bieżąco. To szczególny zestaw utworów, których nie dałoby się chyba zaklasyfikować do tomiku o tytule niekojarzącym się z pamiętnikiem ze zdjęciami. Są autoportretem młodości, bo pokazują, jak zmieniały się moje wewnętrzne wartości na przełomie zgoła dwudziestu pięciu lat mojego życia. Swoich adresatów miały ucieszyć lub wzruszyć, niektóre miały coś wyszydzić, inne pokazać, że na pozór proste rzeczy wydają się takie, bo nie wnikamy w nie nazbyt głęboko. To, że piszę „moje wartości”, „moje życie”, nie oznacza, że nie dotyczą one postronnych czytelników. Każdy z nas dojrzewa i podlega procesom wewnętrznych przemian. Lektura tych wierszy pozwala przeanalizować swoją drogę i swój poziom wrażliwości.

Te wiersze elektryzują zręcznymi rymami, łatwiej się Panu tworzy rymowane strofy?

Trudniej! Ale by wyjaśnić, dlaczego wolę rymy, powołam się na przykład z budowlanki. Mieszkam w Edynburgu, nieformalnej stolicy Szkocji. Mamy tu miejsca, gdzie na jednej ulicy stoją wiktoriańskie kamienice, z solidnego budulca, wykończone piaskowcem, pełne ozdobników, a obok nich deweloperzy postawili nowoczesne budynki o równie ładnej architekturze… z płyty kartonowo - gipsowej, z elewacją imitującą klinkier lub po prostu grzeczny tynk. Jak pani sądzi, które z budowli przykuwają uwagę turystów? Które tworzą atmosferę? Które są trwalsze? Nowoczesność pociąga, ale klasyce i stylowi nie dorówna nigdy. Gdy czytam współczesną poezję – bez rymów, kształtów, celów – utwory wydają się szkicem myśli czekających na poetyckie ujęcie. Są wartościowe, ale nagie. Gdy znajduję coś dopracowanego, przez mój umysł zaczyna przepływać energia, a do tego procesu został stworzony. Dlatego uczę się świadomie szukać klasycznych form piękna, a rym wydaje mi się tak podstawowym składnikiem poezji, jak mąka w chlebie. Nie mam zamiaru narzucać czegoś innym, ale jeśli czegoś się od innych spodziewam, to od siebie tego wymagam. Choć, proszę pozwolić mi dodać, akceptuję utwory pozbawione rymów, gdy są ciekawe i szczere.

Czym dla Pana w ogóle, tak osobiście jest „Autoportret młodości”?

Pierwszym krokiem ku głównemu celowi. Dowodem, że realnie tę wędrówkę rozpocząłem. Z różnych przyczyn zwlekałem z tym kilkanaście lat (ale powstało dzięki temu kilka utworów, które znalazły się w tomiku), jest więc zwieńczeniem próby cierpliwości. Jest też prezentem dla mojej kochanej żony, która wypełniała mi przestrzeń tych wszystkich lat.

Dzieli się Pan napisanym na świeżo wierszem z kimś? Ma Pan takiego swojego osobistego czytelnika - krytyka?

Pewnie gdybym miał prawdziwego krytyka, z którym mógłbym konsultować większość utworów, z czasem mógłbym się pokusić o próbę dotknięcia akmeizmu. Ale pewnie nigdy nie będzie mi to dane. Zatem widać, że nie mam kogoś takiego. Jednak adresaci wierszy czytają je niemal na gorąco. Umieszczam też niektóre swoje utwory na fb lub Instagramie, gdzie czytają je znajomi (czasem nie tylko znajomi). Nikt jednak nie odważa się mnie korygować, a szkoda!

Czego możemy spodziewać się po „Autoportrecie młodości”?

Celowo to pytanie zrozumiem na dwa sposoby.

Czego czytelnicy mogą spodziewać się po tym tomiku, czyli czym ich zaskoczy, dlaczego warto tram zajrzeć? To żywy organizm, pełen szczerości i otwartości. Osoby z mojego otoczenia czytające te wiersze w mojej obecności kończyły często ze łzami wzruszenia w oczach, a nawet na policzkach. Spodziewajcie się emocjonalnej przygody (pod warunkiem odpowiedniego nastroju, który będzie towarzyszył lekturze).

Z drugiej strony, skoro „Autoportret młodości” to pierwszy krok, zatem co można się spodziewać po nim, jakie kolejne wydarzenia, publikacje? Pracuję już – a praca ta wymaga czasu, gdyż to zupełnie inny kaliber – nad dwoma tematycznymi tomikami. Jeden poświęcony jest refleksom geopolitycznym, w szczególności roli naszej polskiej mentalności w historii świata. Drugi – ma wyznaczyć rolę poezji w ewolucyjnym kroku rozwoju umysłu. Brzmi tajemniczo? Mam nadzieję, że bardziej tajemniczo niż patetycznie. „Autoportret młodości” zawiera pewną skromną „zajawkę” tych zagadnień – czytajcie, a znajdziecie!

Refleksja od siebie do czytelników:

Kochani, pielęgnujcie swoją wrażliwość, dbajcie o ciągły rozwój intelektu, świat Was potrzebuje! W chwilach życiowej spiekoty zapraszam Was do wiktoriańskiej kamienicy, byście ochłodzili się lekturą „Autoportretu młodości”, w chwilach chłodu ze strony losu, zapraszam przed ognisko uczuć zawartych w tymże tomiku – ogrzejcie się i zanieście ten ogień innym!

Rozmawiała: Agnieszka Krizel

Przypominamy, iż tomik poety dostępny jest w naszym sklepie.

W newsletterze Literacka. Tu się czyta ukazał się krótki wywiad z szefową Wydawnictwa ANAGRAM - Magdaleną Koperską!

Agne Motti w rozmowie z Mirellą Brzozą - coach

Nasza autorka Agne Motti w rozmowie z Mirellą Brzozą coach.

 Zapraszamy do obejrzenia całej rozmowy:

Przypominamy również, iż książkę autorki "Dziewczyny z La La Land" może również zakupić w naszym sklepie internetowym na www.anagram.com.pl w zakładce - SKLEP.

Wydawnictwo ANAGRAM bierze udział w innowacyjnym projekcie systemu @BookScout.ai

Ilu z Was pisze i marzy o wydaniu własnej książki? A może zrobicie to z naszym udziałem? Serdecznie zapraszamy! 

Propozycje wydawnicze przyjmujemy za pośrednictwem systemu @BookScout.ai (https://www.facebook.com/bookscoutai). Zrezygnowaliśmy z tradycyjnego e-maila na rzecz innowacyjnego narzędzia, dzięki któremu komunikacja z autorem przebiega dużo sprawniej. I obie strony są zadowolone  

To jak - wyjmujecie teksty z szuflad?

A tu opis grafik:

Algorytmy sztucznej inteligencji BookScout.ai dokonują również magicznej analizy tekstu Na grafikach fragmenty tzw. Mapy Książki dotyczące analizy NER jednej z książek, która ukazała się nakładem wydawnictwa Anagram – „Hotel Wielkie Prusy” Bohdana Kołomijczuka.

A wszystko dzięki innowacyjnemu pomysłowi Literacka. Tu się czyta.

Piąty - wakacyjny numer Biuletynu literackiego już dostępny!

Zapraszamy do lektury!

Kliknij tutaj

"Autoportret młodości" Ryszarda Czerezdereckiego już w druku!

Drodzy Czytelnicy!

Miło nam poinformować, iż tomik "Autoportret młodości" Ryszarda Czerezdereckiego już jest w druku! Autor o swoim tomiku pisze, m.in. tak:

"Życie to wyścig z czasem w labiryncie nieprzewidywalnych wydarzeń. Niektórzy mają przywilej posiadania przewodników, którzy lepiej lub gorzej podpowiadają, jak błądzić najmniej. Inni – długo nie zauważają, że wędrują z mapą trzymaną do góry nogami. Bez względu na okoliczności każdy w końcu się przekonuje, że wiara nie zawsze ma taką samą moc, że wątpliwości mogą osłabić najsilniejsze motywacje lub że seria zakrętów to niekoniecznie katastrofa, a obchodząc brzydki mur, można znaleźć się w pięknym ogrodzie".

Okładkę do tomiku wykonał Mateusz Stachniak,

zaś patronem medialnym jest Recenzje Agi.

Tomik będzie można zakupić w naszym sklepie internetowym na:

www.anagram.com.pl w zakładce - SKLEP 

***

RYSZARD CZEREZDERECKI (pseudonim)

Urodzony w 1978 roku. Jego rodzinnym miastem jest Jawor na Dolnym Śląsku, gdzie spędził dzieciństwo i młodość. Z zawodu księgowy.

Od 10 lat mieszka w Edynburgu w Szkocji, gdzie wraz z żoną wychowuje trójkę dzieci, pisze prozę, tworzy poezję, maluje i prowadzi działalność gospodarczą.

Debiutancki tomik poezji „Autoportret młodości” jest zwieńczeniem

jego życiowej podróży przez wewnętrzny świat emocji i wiary, słabości i dojrzałości.

"Przygody słowa" Rafała Barona już w sprzedaży!

Drodzy Czytelnicy!

[Zapowiedź] "Rozmowy Zmarłych" Toli Charak

Już niebawem... Druga książka Tola Charak "Rozmowy Zmarłych" ukaże się nakładem Wydawnictwa Anagram. Książka będzie dostępna zarówno w papierze, jak i wersji na czytniki!  Tymczasem, prace redakcyjne trwają.

Projekt okładki - Ewa Kutylak.

TOLA CHARAK

Urodzona 7.09.1975. Kobieta interdyscyplinarna. Przez ostatnie 17 lat Trener Biznesu. Jej życiową pasją, do czasu choroby, która wyeliminowała ją z dotychczasowego życia zawodowego, były szkolenia. Jak sama mówi: ,,Szkolenia zdecydowanie inne od pozostałych. Albo się mnie kochało albo nienawidziło. Na sali szkoleniowej 100% obecności, poza salą tyle samo". Czas choroby wywołał emocjonalny rollercoaster. Stąd pożegnanie się z traumatycznymi przeżyciami w książce ,,Trauma. 12 opowiadań o nienormalności w normalnym życiu", pożegnanie się z cielesnością w książce ,,Cielesność", a próba rozgrzeszenia mamy w książce ,,Spowiedź emerytki''.

[Zapowiedź] Dwie książki Marka Wołyńskiego niebawem dostępne dla Czytelników!

Drodzy Czytelnicy!

Książki są w fazie redakcyjnej, niebawem trafią do Czytelników!

Jesień w Wydawnictwie Anagram zapowiada się pod hasłem ukraińskiej literatury!

Droczy Czytelnicy!

Trzy książki ukraińskich Autorów, o dofinansowanie których się starała się szefowa Wydawnictwa - Magdalena Koperska, otrzymały dotacje Ukraińskiego Instytutu Książki! 

Dzięki dofinansowaniu ukażą się: długo wyczekiwane tłumaczenie drugiej książki Олег Поляков - "Mroźna karuzela", "Pociąg do Galicji" Bogdan Kolomiychuk, czyli kontynuacja "Hotelu Wielkie Prusy" w tłumaczeniu Ryszarda Kupidury oraz tom poezji Олександр Клименко, w tłumaczeniu Marka Wawrzyńskiego

"W stronę Bacha" Piotra Borkowskiego już w druku!

Drodzy Czytelnicy!

Utwór "W stronę Bacha" jest poetyckim meta-tekstem o opowiadaniu historii, który powstał w trakcie prac nad scenariuszem filmu Pawła Pawlikowskiego o Janie Sebastianie Bachu. Poemat ten stanowi zapis ćwiczeń współczesnego intelektu i wyobraźni pragnących pojąć i pochwycić fenomen: zupełnie zwykłe życie kompozytora i jego niezwykły owoc – muzykę. Kto ją pisze? Gdzie jest jej źródło? Skąd pochodzi sztuka, która wykracza pozaludzkie doświadczenie, jest ponad czasem, wydaje się ponad/poza światem i życiem, wymyka się intelektowi i wyobraźni? - między innymi takie pytania zadaje Eliza Borkowska, we wstępie do tomiku poety

Tym samym, Piotr Borkowski dołącza do naszego grona autorów/poetów

A któż nie poleca tej poezji?

Agnieszka Holland, Grzegorz Łoszewski oraz Paweł Pawlikowski!

Tomik można zamawiać już w naszym sklepie!

***

PIOTR BORKOWSKI (ur. 1972)Scenarzysta filmowy, wykładowca Uniwersytetu Humanistyczno-społecznego SWPS. Jako scenarzysta debiutował filmami zrealizowanymi we współpracy z Bartkiem Konopką, najpierw krótkometrażową „Trójką do wzięcia” (2006), a potem pełnometrażowym „Lękiem wysokości” (2011). Współtworzył lub wspierał inne debiuty reżyserskie w Studiu Munka [„Dzień kobiet” (2012), „Dół” (2014), „Na dystans” (2015), „Mam na imię Julita” (2017)]. Pracował przy kilku projektach filmowych Pawła Pawlikowskiego, w tym przy scenariuszu „Zimnej wojny” (2018).

"Hotel Wielkie Prusy" Bohdana Kołomijczuka w obiektywie i recenzji Piotra Kopki z Literatura Sautee

O tomie poezji Alana Migonia "Perła i cień" w pomorskim magazynie literacko-artystycznym "Latarnia Morska"

Drodzy Czytelnicy!

Miło nam poinformować, iż o tomie naszego poety Alana Migonia "Perła i cień" napisała red.  Anna Łozowska-Patynowska w pomorskim magazynie literacko - artystycznym "Latarnia Morska". 

Redaktor Anna Łozowska-Patynowska napisała m.in. tak:

"Alan Migoń poszukuje odpowiedzi na pytanie, kto lub co jest naczelną siłą stwarzającą świat i podporządkowującą powstałe na nim istoty brutalnym prawom. Jego metafizyczna wędrówka w nieznane przypomina miejscami filozoficzny dyskurs, przesiąknięty jednak niekanonicznością. Próba poznania, a może i poznania właściwości Absolutu, który, jego zdaniem, jest wszędzie, ale i nigdzie, okazuje się nadal próbą. Nieustane repetycje wzorów istnienia, ponawianie pytań trudnych i złudnych, nieustanne drążenie wątków refleksyjno-wizyjnych okazują się zalążkiem nieustannie udzielanej odpowiedzi, która jednak nie ma końca, choć posiada pewną prawidłowość i strukturę mentalną".

Cała recenzja:

https://latarnia-morska.eu/en/z-dnia-na-dzien/3615-%E2%80%9Eper%C5%82a-i-cie%C5%84%E2%80%9D-alana-migonia

Przypominamy, iż tom Alana Migonia dostępny jest również w naszym sklepie w zakładce - SKLEP.

O tomie poezji Andrzeja Kosmowskiego ,,ocean zdjął wiatr z moich żagli" w najnowszym numerze ,,Gazety Kulturalnej" pisze pan Stefan Jurkowski w swoim felietonie zatytułowanym ,,Poezja i wydmuszki"

Drodzy Czytelnicy!

Docierają do nas bardzo ważne informacje O tomie poezji Andrzeja Kosmowskiego ,,ocean zdjął wiatr z moich żagli" w najnowszym numerze ,,Gazety Kulturalnej" pisze pan Stefan Jurkowski w swoim felietonie zatytułowanym ,,Poezja i wydmuszki". Serdecznie dziękujemy!

Jednocześnie przypominamy, iż tomik możecie kupić na:

www.anagram.com.pl w zakładce - SKLEP

„Życie literackie trwa na przekór pandemii. W końcu twórczość pomaga przetrwać najtrudniejsze chwile, może stać się inspiracją i swojego rodzaju terapią. Powstają wtedy dzieła znakomite, jak choćby tom Andrzeja Kosmowskiego „ocean zdjął wiatr z moich żagli”.

Przemijanie, czas i jego względność, cisza i wieczność – to motywy tkwiące w podskórnej warstwie utworów Kosmowskiego. Oczywiście, poeta nie mówi o tym wprost. Oglądając realną rzeczywistość i opisując ją, widzi „pijanego charona śpiącego pod wierzbą”, potem obserwuje, jak odpycha on „wiosłem łódź/ od naszego brzegu”. Są tutaj wiersze celnie zmetaforyzowane, skonstruowane za pomocą plastycznych, bardzo konkretnych obrazów. Według autora najważniejsze jest doświadczenie, które bezpośrednio wpływa na kształt naszej twórczości. Poeta podsumowuje: „nareszcie porządek w marzeniach”. A więc spokój wynikający z poczucia „czystej rzeczywistości”, jak również z twórczego aktu. To świetne wiersze. Polecam je Pani, zwłaszcza w obecnym czasie, ale są one ze wszech miar uniwersalne.”

Całość TUTAJ

http://www.gazetakulturalna.zelow.pl/.../4_2021_14.pdf...

Art Mundus partnerem działań promocyjnych Wydawnictwa Anagram!

Miło nam poinformować, iż do grona naszych Partnerów dołączyła Art Mundus, która rozpoczyna cykl ,,Spotkania w Słowie", gdzie:

,,Zgodnie z zapowiedzią otwieramy Art Mundusa na poezję i szerzej literaturę.  Cykl „Spotkanie w Słowie”, będzie przestrzenią , gdzie nasi czytelnicy będą mogli znaleźć  opowieści i opinie o poezji i literaturze. Będziemy wspominać, pisać i mówić o samych poetkach i poetach i poezji współczesnej. O tym działo się i dzieje w nowej poezji, która powstała w ostatnich 50 latach, ale zdecydowanie z ogromnym naciskiem na tu i teraz, na żywą poezję, która rodzi się dziś, w naszym czasie i której wciąż zbyt mało jest w naszym życiu. Będziemy także zapraszać do współpracy gości z szeroko pojętego świata literatury i kręgów około literackich".

Zapraszamy na stronę Art Mundus:

https://artmundus.pl/2021/03/30/ruszamy-z-cyklem-spotkaniem-w-slowie-wydawnictwo-anagram-naszym-pierwszym-partnerem/

[Nowość wydawnicza] ,,Dziewczyny z La La Land" - Agnes Motti

Drodzy Czytelnicy!

Książka Agness Motti ,,Dziewczyny z La La Land" to debiut literacki autorki. Tym samym autorka dołącza do grona naszych autorów, a swoją książką otwiera nową serię wydawniczą Business and Life. 

Jaki jest cel naszego projektu?

Wyeksponowanie i pokazanie innym historii ciekawych ludzi, które nie tylko są zapisem drogi zawodowej i życiowej bohatera (bohaterki), ale przede wszystkim pełnią rolę edukacyjną i są drogowskazem dla innych. Pokazują, że z każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji, jest wyjście i że warto walczyć o siebie.

Książki, które inspirują, motywują do działania, do zmian.

Szczegóły znajdziecie tutaj: 

http://www.business-and-life.mozello.pl/

O czym jest książka?

Książka dostępna w naszym sklepie:

http://sklep-wydawnictwa-anagram.mozello.pl/sklep/item/nowosci/dziewczyny-z-la-la-land---agnes-motti/

Agnes Motti – psycholożka, psychoterapeutka i trenerka. W 2000 roku pomyślnie przeszła pierwszą w Polsce rekrutację do prestiżowych linii lotniczych na Bliskim Wschodzie. Przez pierwsze 10 lat pracę stewardesy łączyła z pasją odkrywania świata i kultur. Jak sama mówi: był to również okres intensywnego rozwoju i poszukiwań własnej tożsamości. Wielokrotnie zetknęła się wówczas ze stereotypowym postrzeganiem stewardes. Obecnie prowadzi coachingi, terapie i szkolenia.